Dag 12: Dinant – Givet (25 km)

Vrijdag 14 april 2017

Het ontbijt in de abdij was erg gezellig. Drie studentes logeren daar ter voorbereiding van hun examens; ik denk dan vaak terug aan mijn studietijd in Amsterdam, 100 jaar geleden. Gepraat over geneeskunde, bosbouw, rechten en natuurlijk mijn bodemkunde. Toen kwam pater Bruno (iets ouder dan ik) binnen. In Fransaccenterig Nederlands wilde hij graag kennis maken en hoopte dat ik Frans sprak. Dolblij was hij na mijn oui. Pater Bruno is een levendige bijna 70er die goed op de hoogte is van wat er buiten de abdij speelt. We hebben het over politiek gehad: de wereld met Trump en Frankrijk met de komende presidentsverkiezingen. Daarnaast ook veel gelachen. Hij wilde natuurlijk graag op de foto: hij was gisteren toevallig (bestaat dat nog?) naar de kapper geweest.  In zijn hand houdt hij de stempel nog vast, die hij zojuist gezet heeft.

Pater Bruno et moi

Afscheid, rugzak pakken en op weg, eerst 500m omhoog de verkeerde kant op, terug naar beneden langs de Maas door Dinant en dan toch weer omhoog omdat de stad open ligt. Ik volg de GR- route (lange afstand routes) door de weilanden, ik kom langs een verlaten sterrenkijker (Copernic) en duik de bossen in, de zon schijnt door de bladeren en ik kan alleen maar gelukkig zijn.

Uiteindelijk weer terug langs de Maas, steeds maar weer volgend. Open weilanden, dorpen en tenslotte over een eenzaam pad in het bos. Dan hoor ik (de studentes hadden me het al verteld) hoorngeschal. Iemand stond ergens hoog in de bergen op een hoorn te blazen: nee, geen verhaal uit de bijbel, of van Heidi und Peter im Wald of van sprookjes rond keizerin Sissi. ’t Klonk best heel mooi, maar tegelijk heb ik een beetje onveilig gevoel dat er op me gejaagd wordt. Dan hoor ik boven me, langs de rotswand mensenstemmen. Ik zie een rood vlekje bewegen (foto).

Trainingssite voor klimmers

Is daar een trainingssite voor klimmers. Op een bord wordt beeldend aangegeven dat er mensfiguren, touwen, pikhouwelen en van die pinnen naar beneden kunnen komen. Pas dus op. Maar weer verder. Dus niet, want hier ontmoeten de hard rock en big river elkaar.

Hard rock meets river

Voor mensen met een rugzak is er een weg: omhoog. Nou dat heb ik geweten. Door het bos, steil omhoog in haarspeldbocht-paadjes naar de hogere wereld. Om de dertig meter even bijkomen, drinken, zitten, en dan eindelijk… Na deze beklimming wilde de GR-route mij later nog een keer naar beneden sturen, maar toen ben ik verder de asfaltweg blijven volgen. Het was me even teveel. Maar het blijft mooi, nog een keer van grote hoogte een foto.

De Maas vanaf grote hoogte

Daarna komen de lange hellingen van 10-11% en eindelijk de grens: Vive la France.

Vive la France

En zo arriveer ik dan eindelijk in Givet. Ik heb mijn les geleerd en meld me direct bij bureau toerisme. De baliemevrouw ziet me binnenkomen en zegt: Compostelle. Ze begint meteen te bellen en stuurt me naar een parochie iets verderop. Ik heb niets gezegd. Bij die parochie heerlijk geslapen, weer alleen (geen andere pelgrims) en ’s avonds in een pizzeria gegeten.