Dag 50: Bénévent-l’Abbaye – Châtelus-le-Marcheix (20 km)

Maandag 22 mei 2017

De vier pelgrims hebben heerlijk geslapen. Belangrijk want het wordt vandaag de zwaarste klim van het parcours. Het is redelijk mooi weer, af en toe een beetje nat. We ontbijten gezamenlijk (!) en vertrekken na elkaar. Onderweg fruit en brood inslaan voor onderweg en dan echt doorlopen. Hugo, een van de Fransozen, loopt me achterop en we gaan een tijdje samen verder. Hij is een kernfysicus, zijn werk is bescherming en beveiliging van kernenergiecentrales. De ramp in Japan van een paar jaar geleden was een aaneenschakeling van fouten, vooral door gebrekkige communicatie. Japan meldde de ene dag dat de situatie onder controle was, toen de volgende dag de centrale ontplofte. Interessant, maar op een steil paadje in het bos stel ik geen vragen meer. Hugo loopt elk jaar een stukje van de Camino, dit jaar van Vézelay tot Limoges waar hij de trein terug pakt naar Parijs. 

Hugo is alleen verder gegaan. Ik accepteer zonder problemen dat anderen mij voorbijlopen. Mannen van 50 zijn in de kracht van hun leven, ik ben 15 jaar ouder. Wat het hoofd wil, kan het lijf niet altijd opbrengen. Het landschap van bossen en groene weilanden begint langzaam steiler te worden. Dan kom ik in het kleine Marsac voor een kroeg te staan: Chez Jacques. Ik kijk naar binnen, ’t is donker dus dicht en ik ga op het lege terrasje zitten. Rugzak af, slokken water naar binnen, benen ver uit elkaar op de grond, slaaphouding. Hèhè. Gaat ineens de deur open en komt Hugo naar buiten. Leuk, we besluiten snel samen (weer) naar binnen te gaan. Gezellig. Aan de bar een koffie en wat we zien is een enorme verzameling whiskeys, ca. 100 flessen. Ik vraag aan de barman hoedatzo en hij begint te vertellen. Hij is voor de Franse liefde uit Schotland gekomen en is hier begonnen met zijn verzameling. We ruiken veel, maar proeven toch maar niks want dan is het eindewandeling. De beste whiskey? Dalmore.

Barkeeper Jacques met zijn favoriete whiskey

Na het café gaan Hugo en ik weer uit elkaar en begint al gauw het echte werk van stijgen en dalen. Onderweg nog prachtige huisjes met bonte verzamelingen van de Jacobsschelp aan en om het huis. 

Huisje met de Jacobsschelpen

Even later sta ik oog in oog met het pad der paden. Oftewel bospad, steil omhoog, gras, zand, grind gedurende een klim van 400m  naar 700m zonder echte rustmogelijkheden. 

Begin van de forse stijger bij Saint-Goussaud

Uit alle vezels en cellen van je lijf wordt zuurstof weggetrokken, de ene stap na de andere, naar boven kijken of het einde al in zicht is. En dan eindelijk wordt het gras weer vlak en sta je zo op de asfaltweg. Tjongejonge. Als dit een oefening is voor de Pyreneeën, dan ben ik in ieder geval geslaagd. Niet slecht voor een COPD-patiënt. Ik geniet van het prachtige uitzicht onder bewolkte hemel.

Uitzicht vanaf de top bij Saint-Goussaud

Ik loop verder door en zie een groot bord met bar-restaurant voor me verschijnen. Nee, geen fata-morgana. Maar toch ging dit feestje niet door want u raadt het al: gesloten. Jammer, jammer. Daarna langzaam afdalen en dat is pas echt gevaarlijk. Deze paden zijn spekglad, grote stenen, kuiltjes. 

Voetenbrekers en knieënkrakers

Dat gaat dus heel behoedzaam en vraagt veel concentratie en geduld. Dan eindelijk kom ik aan in Châtelus. Ik ben moe en ga niet meer de beroemde brug bekijken, maar meteen op zoek naar mijn slaapplaats. In een boerderij kom ik terecht bij een paar lieve oude gepensioneerden die voor mij een heerlijke maaltijd neerzetten. Ik voel me weer verwend door mijn moeder, 100 jaar geleden. Lekker douchen en slapen.