Dag 16: Mörsil – Hållandsgården (22 km)

Vrijdag 23 juni 2023

Om zeven uur hebben Ulrika en Ronny het ontbijt neergezet. Dan komt Annet de keuken binnen gestrompeld. Het gaat niet lukken vandaag, zegt ze. De pijn is erger geworden en ze heeft haar zoon gebeld om haar op te halen. We nemen een foto en afscheid, haar zoon is al gekomen met de auto – coole gast met pluizig sikje en zonnebril – en ineens ben ik weer alleen op avontuur.

Annet woont in de omgeving van hier en gaat regelmatig een paar dagen wandelen, helemaal alleen om rust te krijgen en te genieten van de natuur. Ze werkt als schilder, in de zomer gaat ze veel huizen langs om de beroemde roodbruine huizen weer opnieuw in de verf te zetten, in de winter is ze binnen bezig, ook met behangen. Ze is alleenstaand, ZZP-er en eigenlijk heel vrij om te bepalen wanneer ze wil gaan wandelen. Ook in andere streken van Zweden heeft ze gewandeld en in Spanje vanaf Ponferrada naar Santiago.

We hebben veel gepraat en mij werd duidelijk dat ik het komende week zwaar ga krijgen. Zij kent de omgeving: weinig slaapplaatsen en weinig winkels. Dus reserveer ik nog zoveel mogelijk nachten telefonisch of per e-mail. Er is één overnachting die onmogelijk is, omdat men pas op 2 juli open is. Niets anders in die buurt. In Åre waar ik morgen naar toe ga, moet ik nog wat beslissingen nemen over wandelafstanden, een tent of toch een taxi en nog meer. De dag daarna moet ik voor meerdere dagen eten inslaan. Spannend.

Het heeft weer geregend vannacht en als ik vertrek is het droog. De lucht is betrokken, een donker wolkendek. Het is fris, zo’n 13 graden. Het is een mooie wandeling, afwisselend over een pad links of rechts van de autoweg en soms op het asfalt.

Mijn Maps.me app wijkt af van de goeie route en kiest vooral voor het asfalt, het boekje van Ria Warmerdam van mei ‘23 volgt dezelfde route als de bordjes.

Op afstand zie ik de bergen met sneeuw. Eigenlijk is het lekker droog fris wandelweer, alleen waait het nogal flink en daarom doe ik weer mijn jas aan en halsdoek om.

Tegen de middag kom ik terecht in een open(!) wegrestaurant waar ik pizza, hamburgers of kebab kan eten met de lunch.

Daar ben ik niet zo’n liefhebber van en uiteindelijk wordt het wat gekookte aardappelen, beetje ontdooide slablaadjes en een gepaneerd witvisje met twee grote flessen gele en rode saus en een cola zero. Vanaf de muren en plafond kijken twee grootheden van de jaren zestig mij aan: Elvis en Marilyn.

In het dorpje Järpen koop ik wat energierepen bij de Coop en steek via een ijzeren brug met planken wegdek een brede rivier over. Weinig verkeer, een vrouw met een hondje groet mij vriendelijk en trekt voorbij.

Vervolgens een lange tocht langs dezelfde helling boven de autoweg naar Hållandsgården. Mooie uitzichten op de omgeving over het dal.

De kerkruïne van Undersåker is het restant van de kerk uit de 13e eeuw. Aan een paal hangt een stempelkastje voor mijn pelgrimsboekje.

Het is vandaag het feest van de midzomer en dat wordt groot gevierd in de dorpen. Ook hier zie ik veel kinderen bij elkaar rond picknicktafels eten en drinken en ik ontdek op afstand nu ook het met groen versierde houten kruis met de ringen eronder dat bij dit feest hoort.

Eindelijk arriveer ik bij het Hållandsgården hotel dat wordt gerund door de christelijke kerk en zich in het bijzonder verbonden voelt met de pelgrims. Ik word dan ook als een koning ontvangen. Ik stap naar binnen en een gezellige mevrouw vraagt meteen of ze buiten van mij een foto mag maken, met rugzak om, hoed op en stoere glimlach. Ik kom hier in de boeken! Ik hoor dat een een paar pelgrims per dag langskomen hier.

Op de gang kom ik – weer – My tegen, zij is de tweede pelgrim vandaag hier. Dan is er ook nog een grote groep kinderen hier van 16 – 18 jaar die hier het feest vieren en op kamp zijn. Dat doen ze veel hier. Vriendschappen voor het leven ontstaan vaak op deze kampen van jongeren waar iedereen aan meedoet.

My en ik eten apart in de eetzaal en worden speciaal bediend. De kinderen krioelen om ons heen. Na een lekker ijstoetje vertrek ik naar de watervallen van Ristafallet hier vlakbij. Ik heb alle tijd want het wordt toch niet donker, maar het wordt wel frisser, zo’n 10 graden.

Mijn wandeling begint bij de laagste waterval en loopt over een bospaadje langzaam omhoog om het gespuit en gebruis vanuit andere hoeken te bekijken.

Tenslotte kom ik uit op een camping, een vlak veld van gras en asfalt met een tiental campers en evenzoveel kleine hutten.

Er schijnt ook een café te zijn, maar dat is gesloten. Ik zie ook verder niemand. De eigenaars zijn Nederlandstaligen, las ik in mijn boekje. Aan de rand van de camping heb ik een prachtige uitkijk over het hele stuk rivier dat ik gelopen heb. Mooie afsluiting van de dag.