Zaterdag 4 september 2021
Als we met z’n vieren ontbijten, vertelt de man uit Corsica dat hij moet stoppen. Een infectie is na een antibiotica kuur van een week nog niet over en wandelen wordt te zwaar. Ze gaan naar een neef die dokter is in Pau. Cécile biedt aan ze weg te brengen naar de bus, zo aardig. Dorien gaat op de foto met Cécile en gaat dan lopen.
Als Cécile weg is, blijf ik op het huis passen tot ook Florent buiten uit zijn tent is gekropen om binnen te ontbijten. Gezellig met Florent, die steeds meer last van zijn knieën heeft. Als Cécile terug is, neemt Florent een selfie van ons drieën.
Het is mooi weer. Lange tijd ‘achtervolg’ ik een rode rugzakdrager. Die blijkt later een Franse vrouw (65+) te zijn uit Couvin, bij de Belgische grens. Het rugzakje is licht, ze slaapt elke nacht in de camper die haar man dagelijks achter haar aan rijdt. ‘Mijn man houdt niet van wandelen.’
We lopen een tijdje samen op en ze vertelt over haar vele reizen in Afrika. Na een tijdje merk ik dat ze met haar twee stokken een stuk sneller gaat dan ik. Ik neem dan ook even pauze; ze is wat onzeker of het gesprek niet goed liep, maar ik zeg dat ze vooral door moet lopen en dat ik even behoefte heb aan een kleine pauze.
In de verte zie ik de Pyreneeën liggen. Het begint toch zwaar te worden, terwijl de hellingen best meevallen. Misschien is het de vochtige lucht en de felle zon die me vermoeien. Anderen hebben er ook last van.
In Arthez-de-Béarn wacht Dorien in het café met de naam: ‘le pingouin alternatif’. Lekker aan de koffie, koud water en wat fruit gekocht.
’s Middags een lange tocht door het bos en dat gaat al weer veel beter.
Dan naderen we het dorp Maslacq. We gaan eerst langs de kruidenier. Die heeft een deur met automatische bel die het doodse straatje en dorpje wakker maakt bij elke klant. Ik blijf extra lang in de deuropening staan, totdat ik de eigenaar achter de kassa zie verschijnen. We kopen in voor ons avondeten en gaan met een koude frisdrank op het terrasje voor de winkel zitten. Leuk idee trouwens, zo’n terrasje voor de kruidenier. Waarom ook niet thuis in Berlicum naast de supermarkt een paar bankjes neerzetten?
De gîte is een oude boerderij met ouderwetse inrichting, maar degelijk georganiseerd. In de stal staan de koeien die worden gemolken. De boerin is aardig, maar we praten niet zoveel met elkaar. We ontmoeten twee andere Franse pelgrimstellen. We moeten alle kleren uit de rugzak halen voor de avond en in een plastic wasmandje doen, zodat ze fris gewassen kunnen worden.
De avond vliegt voorbij, we eten in de benedenkamer, ieder stel zijn eigen meegebrachte eten en gaan gauw slapen. Het was best een zware dag met die felle zon.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie