Dag 26: Soto de Luiña – Luarca (42 km)

Dinsdag 10 juli 2018

Een apart volkje, die pelgrims. Vroege vogels allereerst. Sommigen staan al op om 5 uur op om met een mijnwerkerslampje op hun voorhoofd de slaapzak op te rollen en de rugzak in te pakken. Tanden poetsen, water in je gezicht en klaar voor vertrek. Anderen staan net zo vroeg op, maar dralen dan nog twee uur, incl. ontbijt in de tuin, Ikzelf behoor niet tot de eersten; zo tegen acht uur wil ik weg zijn. Ontbijten doe ik in het eerste barretje: koffie verkeerd et een croissantje. Daar heb ik vaak de eerste kennismaking van de dag met mensen die ik later weer tegenkom. Dan ga ik er snel vandoor, omdat ik kilometers wil maken. Maar ook daarin zijn mensen verschillend: vandaag zijn er heel wat mensen die van de gebaande paden afwijken. De Camino loopt vandaag vlak langs de kust en het zou zonde zijn om niet even een paar 100m door te lopen naar de prachtige strandjes.

Prachtige strandjes

Het is een zware dag, vooral de ochtend. De kustlijn is doorsneden met riviertjes uit het binnenland die zich diep in de kliffen hebben ingesneden en uitstromen in de zee. Boven op de kliffen liggen de dorpjes, daar is het vlak totdat je het rivierdal nadert. Dan ga je diep naar bijna zeeniveau, moet je vaak door stromende beekjes in je blote voeten en dan moet je weer omhoog. De paadjes van natte klei liggen vol met hoekige stenen. Dan komt het volgende dorp en dat herhaalt zich zo’n zes tot zeven keer. Doodvermoeiend. Daarbij is het zonnig weer, zeg maar heet.

De dorpen zijn trouwens wel erg bijzonder. Een van de dorpen was laatst uitgeroepen tot het mooiste dorp van Spanje. De huizen zijn in allerlei kleuren geschilderd lichtblauw tot steenrood, dat schijnt typisch voor Asturië te zijn. Maar ook de bloemen in het openbaar groen staan er prachtig bij.

Prachtige bloemen in de openbare ruimte

Na dit genieten duiken we de diepte in langs de stenige paadjes. Daar houden je knieën niet van.

De diepte in langs stenige paadjes

Dan zie ik langs de kant van de weg een bijzonder huisje: hier is bovenop de begane grond de graanopslag gebouwd. Meestal staan die twee apart. Alles in perfecte staat.

Graanopslag bovenop de begane grond

Een mooi rotsig strand waar je op uit komt is de Playa del Silencio.

Playa del Silencio

Steeds weer kom ik een Fransman tegen, baard en rode kleding en flink tempo. Meestal praten we heel kort met elkaar en dan moet hij er weer vandoor. Druk baasje. Vaak zijn we in dezelfde herberg en dan is hij alleen maar bezig met inpakken, uitpakken, douchen, inkopen doen, etc. Rusten zie ik hem niet doen. Het grappigste is dat hij altijd weer achter mij opduikt en mij dan passeert. Nooit andersom. Ik begreep dat nooit zo. Tot hij mij vertelde dat de bordjes en pijlen altijd zo slecht waren aangegeven. Hij vraagt ook niet naar de weg. ‘Mijn Spaans is heel slecht’. Blijkbaar loopt hij elke dag flink om, om weer achter mij uit te komen. Maar hij blijft lachen als hij passeert: ¡Buon Camino!

De middag is wel warmer, maar minder extreem is het klimmen en dalen. De laatste afdaling gebeurt als ik arriveer in het mooi gelegen kustplaatsje Luarca. Zo van boven kan ik bijzondere foto’s nemen die natuurlijk in elk reisboekje staan.

Luarca