Dag 74: Orion – Saint-Palais (27 km)

Donderdag 15 juni 2017

Om 6 uur opgestaan, half zeven aan tafel. Het ontbijt was wat je noemt karig. Geroosterde stokbrood-boterhammetjes met wat margarine en een soort kastanje-jam. Met koffie. Dus zoveel mogelijk boterhammetjes gegeten om genoeg brandstof te hebben voor onderweg. Maar het was gezellig met de dames, hun dochter is er nog niet. Een foto voor het huis.

De dames van de ‘Sterren van Orion’ 

Het is amper zeven uur als ik vertrek. Boven de weilanden hangt een natte ochtendmist. Erg ver kan ik niet kijken, helaas, ik hoopte de Pyreneeën te zien vandaag. Het is weer een wandeling met veel relief, dus vooral op de onverharde paadjes is het zwaar. 

Steeds meer reliëf in het landschap

In een klein parkje voor de mairie van een gehucht, even voor Sauveterre-de-Béarn, rust ik uit op een bankje aan een picknicktafel. Dan voel ik dat er aan mijn benen gesnuffeld wordt. Een donkere hond met een gevaarlijke kop en een staart recht omhoog staat aan mijn schoenen te ruiken. Hij kijkt niet naar mij, maar houdt zich bezig met alles onder de knie. Af en toe komen er zware rimpels boven zijn ogen. Ik laat hem stilletjes zijn gang gaan. Hij zoekt niet echt contact. Ik ook niet, maar wat ik vreesde gebeurt toch. Als ik opsta om weg te gaan, volgt hij mij. Ik stuur hem weg, maar dat helpt niet. Zo loopt hij kilometers lang met me mee over de redelijk smalle asfaltweg naar Sauveterre. Best gevaarlijk. Er rijden heel wat auto’s. Wat moet ik nu doen? Dan, gelukkig, stopt een bestelwagentje, een vrouw stapt uit en commandeert de hond de auto in. Zij vertelt dat hij dat heel vaak doet, meelopen met pelgrims. Een bijzondere tic.

Bijzondere pelgrimshond

De nadering van Sauveterre vanuit het rivierdal laat een heel mooi plaatje zien van het kasteel.

Kasteel van Sauveterre-de-Béarn

Sauveterre is een erg mooi stadje, veel bezocht door toeristen, een camping langs de rivier, leuke restaurantjes. Op allerlei manieren kun je omhoog, omlaag en tussendoor de muren van het kasteel over en langs de rivier. Steeds weer verrassend.

Allerlei doorkijkjes bij het kasteel

Na een lekkere café-au-lait, even naar de bakker. Heeft u voor mij een sandwich, vraag ik, en de bakster begint meteen voor mij een half stokbrood te smeren met een lokale leverpastei. En een hemelse glimlach er gratis bij. Zo leuk zoals dat gaat. 

Dan weer door richting Pyreneeën, richting zuid. Ik voel me sterk en het is goed wandelweer, soms heel lichte motregen. Zo rond het gebergte is er ook meer wind.

Hooibalen met in de verte de Pyreneeën

Onderweg kom ik steeds gekkere plaatsnamen tegen, ook nog in twee talen. Baskenland heeft een sterke eigen identiteit en vooral onder ouderen is de Baskische taal de basis. Maar een buitenstaander snapt er niets van.

Onbegrijpelijke Baskische plaatsnaamborden

Tenslotte kom ik aan in Saint-Palais, een leuk stadje, mooie straatjes en kerken, veel borden langs de pelgrimsroute met uitleg over Saint Jacques. Het verblijf voor pelgrims bevindt zich in een voormalig Franciscaner klooster. Daar word ik liefdevol ontvangen door Catherine, trouwe vrijwillger met prachtig lang grijs haar.

Voormalig Franciscaner klooster in Saint-Palais