Dag 4: Albergaría-a-Nova – São João de Madeira (20,5 km)

Donderdag 13 juni 2019

Redelijk geslapen, alleen een paar lastige muggen gehad. Nicolien heeft een groots ontbijt neergezet: geweldig leuk! We hebben een gezonde honger, Marga is erg op vers en plastic minimalist. We krijgen een prachtig handmade stempel (zo prachtig!), we groeten wat jongeren die hier bijeen zijn voor workshops over allerlei alternatieve ecodingen. En gaan dan de poort door naar de Camino-route.

Het is mooi helder weer. Op de hogere gedeeltes kun je uitzicht hebben op de kust, op zo’n 10 km. Al gauw lopen we het dorpje uit en komen via een klein stationnetje langs een enkel spoorlijntje te lopen. Echt er langs. Of er nog een treintje rijdt? Wie weet?

Marga oefent graag en enthousiast haar Portugees met mensen op straat. Ze raakt aan de praat met een oud mannetje en verderop zijn vrouw die takken versjouwt voor brandhout.

We lopen door en ontmoeten weer de Australische John en Brenda bij historische gebouwtjes langs een oude Romeinse weg (zij hadden overnacht bij een watermill).

Na prachtige vergezichten en asfaltwegen door dorpen, tafereeltjes van hooien met de machine en de New-Holland-trekker. Dat doet Nicolien aan vroeger denken, aan haar jeugd op de boerderij.

We dalen af naar de akkers van de riviervlakte en komen werr terug omhoog in de stad Oliveira Mexim. We worden achterop gelopen door Marion uit Besançon (Fr). In de stad nemen we een lunch van lasagne.

We zien opeens overal poppen, vogelverschrikkers aan de woningen, in de parken en op straat: vanwege de kersentijd!

In pauzes lekker de schoenen uit. We proberen te bellen om een slaapplek te reserveren, maar dat blijkt niet goed te lukken. Dan maar doorlopen tot aan het bejaarden- zorgcentrum Misericordia in de stad São João de Madeira. We worden liefdevol, maar professioneel ontvangen, betalen donativo, krijgen een mooie stempel en installeren ons op de slaapzaal met matrassen op de grond: 2 voor de Australiërs en drie voor ons. Prima.

Douchen, kleren wassen en dan eten bij Mr. Pizza en een praatje in het Portugees met een Turkse Koerd van de Kebabtent ernaast. We gaan vroeg naar bed. Nicolien heeft de blaar laten doorprikken door de nonnen/ verpleegsters en komt met haar voet in verband terug. Ze is tevreden, geen pijn meer. Laten we hopen dat het zo blijft.