Dag 13: Cajarc – Limogne-en-Quercy (24 km)

Zondag 29 augustus 2021

Het is erg vroeg nog als we de gemeentelijke herberg verlaten. Eén pelgrim is om vijf uur al begonnen met de voorbereidingen voor de nieuwe wandeldag. Met het felle licht van zijn iPhone heeft hij breed en lang zijn volledige rugzak uitgepakt, alles netjes opgevouwen in allerlei kraakplastic en de volledige inhoud weer netjes opgeborgen. Heel rustig en voldaan. Dan nog een wc-gang en een douche en om zes uur toen hij de zeven andere pelgrims had wakker gekregen, verliet hij de slaapzaal. Met de anderen ontbeten toen de bakker langs was geweest om een zak stokbroden neer te leggen in de keuken.

We lopen door het binnenstadje waar veel kunstenaars en ambachtslui zijn neergestreken. Leuke winkeltjes en galerietjes. We zijn net te laat voor de zomerfestivals en -markten, want het is al bijna september.

Het eerste licht over de rivier de Lot laat mooie plaatjes zien.

Na het wandelingetje langs de rivier, sta ik plots voor het steilste paadje dat ik ben tegengekomen. Helemaal verhard met cement (?) en na elke 1,5 meter een soort stoeprand. Gelukkig kunnen we ons aan de leuning links omhoog trekken. Wat een gedoe, de gemeente had hier een gewoon trappetje van kunnen maken, zeg!

Maar zo komen we wel snel hoog boven het stadje uit en kijken neer op de rivier en de nevels in het dal.

Het is erg warm, maar de tocht verloopt zonder problemen want er zijn verder weinig hellingen.

In het dorpje Limogne hangt een doodse sfeer. Bij binnenkomst passeren we een kruideniertje, een slagerij en een kapperszaak en slaan rechtsaf en komen zo terecht op het kerkplein waarachter onze gîte ligt. Een beetje minimaal maar dat hoort zo in pelgrimsland.

Via een deurcode kunnen we naar binnen gaan douchen en even slapen. Vervolgens een klein wandelingetje door een paar straatjes waar we reserveren voor een restaurantje. Als we zitten te eten, schuift pelgrim Brigitte bij ons aan, die we vanmorgen al hadden ontmoet in Cajarc. Ze komt uit Strassbourg waar ze pas is gaan wonen.

Opvallend, steeds weer, hoe bijzonder je in Frankrijk in elk klein afgelegen restaurantje heerlijk kunt eten. Het is hun eer te na om zomaar wat aan te rotzooien. De gesprekken aan tafel gaan vaak over eten, valt mij op. Met Brigitte is dit ook het geval. Na haar scheiding is ze van Parijs naar Strasbourg verhuist. Zij heeft een dochter in Le Puy-en-Velay wonen die daar een medicijnen studeert. Makkelijk voor de start van de wandelingen. Zo besluiten we een gezellige avond, buiten op het pleintje onder de bomen, lekkere temperatuur onder wat kerstverlichting in Zuid-Frankrijk. Wat een geluk!