Dag 55: Limoges – Flavignac (18+10 km)

Zaterdag 27 mei 2017

Het eerste deel van de tocht langs de buitenwijken doe ik per bus. Die vertrekt aan het eind van de ochtend, zodat ik ook nog even langs de sportwinkel kan lopen voor inkopen en informatie over rugzak en schoenen. In het dorpje Aixe herneem ik mijn wandeling die begint langs een meanderend riviertje. Tussen het meekronkelend asfaltweggetje en het riviertje staan schattige huisjes met er omheen kleine paradijsjes van moes- en siertuinen met de prachtigste bloemen, veel rozen. Overal hoor je water stromen. 

Het is prachtig weer en tegen mijn gewoonte in, ga ik verder in enkel t-shirt en afgeritste korte broek. Ja, dat is wel schrikken, natuurlijk. Hier de foto van ‘before’. Over een maand hoop ik de gebruinde foto van ‘after’ te kunnen laten zien.

Mijn benen ‘before’

Als ik zo het slingerende pad volg, zie ik ineens in felle gele kleuren een tekst staan. Vertaald: Wees gelukkig, u bevindt zich aan de goede kant van de grond (in plaats van er onder). Ja, alleen daarom mag je al blij zijn, dat je het leven hebt. 

Wees blij dat je leeft!

De bewegwijzering wordt steeds beter, moet ik zeggen. Juist ook de aanduiding van de pelgrimsroute is na Limoges weer verder verbeterd. Duidelijker zichtbaar en maar op één enkele manier te begrijpen. Sommige aanduidingen zouden wij overbodig vinden.

Overbodige bewegwijzering

In het Franse buitengebied (platteland klinkt een beetje gek) staan steeds meer huizen leeg, maar je ziet toch ook veel privé-projecten van de rijkeren. Ook Nederlanders zie je soms hard aan het werk om hun droomhuis te verwezenlijken. Het mooiste is natuurlijk een kasteeltje.

Verbouwing van een oud kasteeltje tot droomhuis

Na een mooi plaatje van een Franse waterbron, arriveer ik in Flavignac waar alles wijst op grote betrokkenheid bij de pelgrims.

Mooi plaatje van een waterbron, maar niet drinkbaar

Tegenover de kerk staat de ‘refuge’, een oude woning die geschikt is gemaakt voor het verblijf van maximaal vier pelgrims in twee stapelbedden. Om binnen te komen, telefoneer ik – zoals afgesproken – naar een mevrouw die meteen komt opdagen tussen een paar huizen in de stille straat naast de kerk. Als zij met de sleutel de deur wil openen, wordt aan de binnenkant de deur open gedaan door een Spanjaard, Francesco, van 68. Brede lach, zware stem, spreekt alleen maar Spaans. Voor de mevrouw die hem al eerder had binnengelaten, geen probleem. Zij is Française van Portugese afkomst. Ik betaal haar, krijg een stempel in mijn boekje en hoor vervolgens dat het restaurant onvoorzien toch dicht is. Er was nog wel een klein bakkertje open, maar gekker zou het toch niet worden op zaterdagavond in dit trieste durp. 

De kerk van Flavignac

Ik ging toch maar eens zelf informeren. Resultaat was dat het restaurant gesloten was, maar… voor pelgrims zou hij toch open zijn van 19.00 – 20.00 uur. Toch een aparte status, zo’n pelgrim. Dus wij voor ca. 12 euro een heerlijke maaltijd genoten van vele restjes met veel vlees, gebakken aardappelen, wijntje erbij en ijs toe. Grote meevaller. De Spanjaard snapte er niks van. Ik kon het ook niet uitleggen. Ik viel snel in een diepe slaap, hij snurkte mij af en toe wakker.

Onverwacht een heerlijke maaltijd samen met Francesco