Dag 11: Ferreira – Arzúa (36 km)

Donderdag 1 september 2022

We zitten om 7 uur al aan het onbijt aan een lange tafel in de eetzaal. Een mager buffet; brood met jam en wat cakejes, slechte koffie en jus d’orange. Het is een frisse vochtige ochtend als we buitenkomen.

De eerste 10 kilometers gaan door bossen en open veld van weilanden en akkers van maïs met muurtjes van schist en graniet. Grote stukken weer over asfalt. Onverwacht stijgen we weer tot 700m., het niveau waar we weer de windmolens van dichtbij kunnen bewonderen en naar alle kanten uitzicht hebben.

Maar dat uitzicht wordt steeds slechter door natte mist, motregen en uiteindelijk regen. Dus de regenjas aan en de zak om de rugzak.

Ik had net m’n nog natte sokken te drogen gehangen op mijn rugzak, die heb ik maar weer ‘binnengehaald’, halverwege een lange afdaling tot 500m. Komen we in een gezellige cafeteria voor koffie en gebak.

Veel pelgrims daar. Hier zijn veel Spaanse scholieren van 15-18 jaar (schat ik) die alleen de laatste 100 km lopen, vanaf Lugo is dat. Ik kan me voorstellen dat zo’n laatste vakantieweekje met je vrienden heel leuk is. Ze kletsen wat af of zijn met hun mobieltje bezig. Klein rugzakje hebben ze, ze maken waarschijnlijk gebruik van het bagagetransport naar de volgende slaapplaats.

De volgende uren wordt het langzaam droog. Als we na 20 km in het stadje Melide zijn, schijnt zelfs de zon. Hier sluit onze Camino Primitivo aan op de zg. Camino Francès die ik in 2017 heb gelopen. Allemaal op weg naar Santiago.

Eerst even de kathedraal bezoeken waar we een echt kaarsje branden voor onze geliefden en vrienden die het moeilijk hebben. Zo’n moment van even stilstaan is belangrijk.

Op een terrasje in de zon een simpele lunch, er trekken heel wat pelgrims voorbij, opvallend veel jonge mensen.

Het derde stuk lopen we veel in de zon, korte pittige hellinkjes af en toe. We passeren – vrolijk groetend – alle wandelaars die tijdens de lunch aan ons voorbij trokken en nemen een laatste keer plaats op een terrasje voor een cola.

En daar gebeurt het! O jee. Erik haalt wat viezigheid van zijn schoen en ineens hangt z’n hele hak los. Wat nu?

Er is geen schoenmaker in de buurt, de kastelein kan alleen maar helpen met een soort transparant plakband van het ongeschikte soort. We plakken de schoen helemaal dicht en Erik kan daarmee zelfs nog een hele kilometer verder lopen.

Maar op een grindig zandpad laat alles los en kiest hij voor de laatste optie: hij gaat de laatste vijf kilometer – met een grote glimlach – verder op zijn teenslippers over steile grindpaadjes, zijn bergschoenen achterop gebonden

Zo arriveren we eindelijk in Arzúa, een druk stadje met een hoofdstraat vol met hostels, cafeetjes en terrasjes.

Maar vooral een goede schoenenwinkel waar we met de beste service worden geholpen door een charmante Spaanse met een klein extra buikje, die ons blij vertelt dat ze in februari gaat bevallen. Zo hoor je nog eens wat! Erik heeft nu een mooi paar sportschoenen waarmee hij in Santiago kan aankomen.

De slaapplaats is okee, maar op de vierde verdieping zonder lift. Pffff. We sluiten de dag af met een combinatie van een was draaien en drogen in een lavandería en tegelijkertijd een Italiaanse maaltijd eten in het restaurant ernaast.

Als we teruglopen naar ons appartement regent het. Ik hoop dat het verder nog een paar daagjes droog blijft.