Dag 95: Sahagún – Reliegos (31 km)

Donderdag 6 juli 2017

Goed uitgerust begin ik mijn wandeling en probeer om vroeg in de middag aan te komen. Daarna zal het gaan regenen is de voorspelling. Voordat ik het stadje uit ben, loop ik naast Jane uit Denemarken. Verpleegster, maar afgekeurd wegens rugklachten na een bedrijfsongeluk in het ziekenhuis. Nu loopt ze met rugzak de camino vanaf de Pyreneeën. De dokter vond het goed dat ze dit ging doen, vertelde ze. Ze heeft, net als ik, alle tijd om dit soort dingen te ondernemen. Ze praat heel voorzichtig over zichzelf. Ze heeft een trieste blik. Ze heeft pijn of verdriet. Ik wil meer te weten komen. We zullen lang samen zijn vandaag, dus alle tijd om te praten. Maar als ik in het eerste dorp een ontbijtstop maak, gaan we uit elkaar. Ik heb haar niet meer ingehaald of teruggezien.

Mooie antieke brug bij het verlaten van Sahagún

Volgens het boekje doet het landschap van de wandeling je denken aan de Afrikaanse savanne waar je je ook nog eens erg alleen kunt voelen. Het eerste herken ik enigszins, het erg alleen voelen niet. In ieder geval niet verloren of eenzaam. Maar het is een lange tocht zonder afwisseling: vlak, korenvelden, bosjes en struikjes, een spoorlijn, electriciteitsmasten. Er is een alternatieve, kortere route, maar die loopt langs een autoweg. Waarschijnlijk door de meeste pelgrims gekozen. Maar daar had ik geen zin in. 

Beeld van het uitgestrekte landschap

Halverwege komt mij een bestelautootje tegemoet, over het pad. De chauffeur begint iets te vertellen in het Spaans. Ze hebben imkerpakken aan, zeggen iets als ‘bie, bie’ en wijzen naar verderop: ‘dos kilometros’. Klinkt een beetje eng, ik weet het verder ook niet en zeg ‘gracias’ en loop door. O jee. Wat gaat er gebeuren over twee kilometer? Dan hoor ik na tien minuten het autootje weer terugkeren. De mannen laten mij instappen, de bijrijder-imker gaat achterin zitten. Ze brengen me voorbij de plek waar iets engs met bijen is. En inderdaad, na een paar km zie ik naast de weg een serie van zeker 10 bijenkasten staan. En vooral ook veel bijen er om heen. Arme beesten. Zoveel bloemen heb ik niet gezien. Een paar honderd meter verderop mag ik weer uitstappen.

De bijenkasten: rechtsboven zie je een zwerm

Daarna wat variatie in de wandeling. Langs een spoorweg, over een kanaal en langs diverse autowegen kom ik weer in de bewoonde wereld en uiteindelijk in Reliegos waar ik me meld in de gemeentelijke herberg.

De beheerder (al 20 jaar) van de gemeentelijk pelgrimsherberg in Reliegos achter zijn bureau

Nadat ik me heb geïnstalleerd, wil ik even naar buiten. Het heeft eindelijk geregend, maar het is ook weer snel voorbij. Ik zie dat ik ben gesmst en gebeld door vrienden uit Nederland, Frank en Moniek, die op vakantie zijn in de buurt. We spreken af en even later zitten we hier heerlijk te eten – een pelgrimsmenu – in het plaatselijke restaurant.

Moniek, Frank y yo

Ontzettend gezellig natuurlijk, zo’n drie maanden geen bekenden meer gezien, dus we genieten. Frank en Moniek volgen met de Toyota stukjes van de Camino totdat ze volgende week weer naar huis gaan, dan is het einde vakantie. Met goeie herinneringen en een lekkere pils slaap ik goed ondanks mijn stapelbedbuurman die mij wakker probeert te snurken.