Dag 49: La Souterraine – Bénévent-l’Abbaye (21 km)

Zondag 21 mei 2017

Een luidruchtige nacht in een gehorig familiehotel met eerst fietsvakantiegangers die met fiets en al de trappen beklimmen en vervolgens jonge Amerikanen die op alle deuren bonken bij terugkomst van de kroeg. Suf kom ik beneden voor het petit déjeuner. De nadruk op petit. Als ik nog even door het 500 jaar oude centrum loop om het kerkgebouw te bewonderen, parkeert een gepensioneerde Fransoos zijn scooter voor mij op het plein voor de kerk.

Kerk van La Souterraine

Hij zet het ding op zijn standaard, maar laat de moter lopen (wat ’n herrie!) Het ding staat verschrikkelijk in de weg voor autoverkeer op het pleintje. Tot mijn verrassing komt hij met mij een praatje maken over de pelgrimstocht en wil alles weten en overal bij helpen. Hij heeft de tocht gedeeltelijk gelopen en gaat tegenwoordig met z’n camper op pad. Grappig te zien hoe de hinder op het pleintje toeneemt zonder dat de mensen zich ergeren aan die herriescooter. Ik laat het maar gebeuren en op een gegeven moment rent hij – zich verontschuldigend – terug naar z’n scooter, ik zwaai en loop door. Wat een begin van een ochtend, zomaar in een Frans stadje. Mensen zien je lopen met een rugzak met die schelp er aan, en klampen zich aan je vast om hun verhaal te vertellen en je te helpen.

Blik op de ingang van het centrum

Het is droog, bewolkt weer. Golvend landschap, ik ontdek weinig landbouw. Wel wordt gras grootschalig gemaaid voor hooivoer van vee. Koeien en schapen in de wei. Margrieten, brem, gouden regen, paardenbloemen, bloeiende kruiden. In het dorpje Saint-Priest-la-Feuille in een bar voor de ochtendkoffie en genieten van het verre zicht.

Kerktoren met het verre uitzicht

Het is een rustige dag, loopt best lekker. Wat ik nogal eens mis hier, zijn bankjes langs de weg. Gewoon waar je kunt zitten met je benen languit, gezicht omhoog en ogen dicht. Als ik na lang zoeken, nog geen zitplaats heb gevonden, besluit ik op mijn rug te gaan liggen, in het zand/grind/asfaltresten. Voeten omhoog voor de bloedsomloop.

Pauze met de beentjes omhoog

In een klein dorp zie ik plots een monument ter nagedachtenis van de oudstrijders oorlog in Algerije. Frankrijk heeft daar begin jaren ’60 een hevige oorlog gevoerd, alvorens Algerije onafhankelijk werd in 1962.

Monument voor de Noordafrikaanse oudstrijders

Als ik tenslotte het dorp Bénévent-l’Abbaye binnenwandel, besef ik dat het de hele dag onverwacht mooi weer is geweest. Als ik naar de geboekte b&b loop, ontmoet ik bij de ingang Jacqui, maar ook twee anderen: de Franse Hugo en Arno uit Venray. Het is een mooie slaapplaats, Engelse stijl, de eigenares is inderdaad van Britse origine. Haar dochter heeft verderop een restaurant waar we ’s avonds uiteraard met z’n vieren gaan eten. Erg gezellig. Lekker gegeten, wijn en bier, dus vast geslapen.

Chez Florence. A table met Hugo, Arno, moi en Jacqui