Dag 19: Åre – Duved – Medstugan

Maandag 26 juni 2023

Om 10 uur moet ik mijn kamertje uit zijn en het eerste wat ik doe is naar de bank voor Noors geld. Helaas, zegt de bankier, wij hebben geen hier geen contant geld. Alleen digitaal geldverkeer. Ik krijg een shock. Alsof een bakker zegt dat hij alleen maar digitaal brood verkoopt. In wat voor een tijdperk leven we? Hij stelt me gerust en zegt dat ik Zweeds geld kan pinnen op het station en dat Noren makkelijk Zweeds geld accepteren.

In het stationsgebouw is een Intersport winkel die voor de wandelende pelgrim alles verkoopt wat hij nodig heeft. Zelfs kleine tentjes, gedroogd eten, kooktoestelletjes, maar vooral kleding. De winkel is het hele jaar open. Naast deze winkel is een ICA-supermarkt waar ik eten insla voor de komende dagen.

Gelukkig heb ik de zelfvoorzienende dagen ingekort door met een taxi de eerste overnachting over te slaan en daarna een dubbele afstand te lopen in één dag.

Er is ook een lunchcafé in het stationsgebouw, dus een lekkere salade gegeten voordat ik met de trein naar een volgend dorp, Duved, vertrek waar een taxi op mij wacht om 15 uur.

In het stationnetje van Duved ontmoet ik Theo, de éénarmige Duitstalige Zwitser met een grote rugzak. Hij wacht op de bus om te vertrekken naar een beschermd natuurgebied. Hij heeft vorig jaar de noordelijke koningsroute gelopen, nu is de zuidelijke aan de buurt. Hij is van pensioenleeftijd, woont alleen en wandelt veel. Hij geniet er van, ondanks de onhandigheid van een gemiste arm. Zo liet hij me op een papieren kaart zien waar hij naar toe wilde: zo’n kaart die nog helemaal opgevouwen zat.

Helaas moet ik Theo al loslaten, want de taxi komt voorrijden. Er is verder geen mens en geen auto op het stationnetje. Een witblonde gebruinde beweeglijke vrouw van een jaar of 45 kijkt me vanachter het stuur lachend aan en begint een schermpje op het dashboard in te typen. Ik ga zitten en ze leest dan hardop: Jacob. Het wordt een mooie rit, 35 kilometers over asfalt door berken / naaldbos.

Helaas slaan we de grootste of langste waterval van Zweden over (zij woont er vlakbij), passeren een zwoegende pelgrim met rugzak en twee pauzerende motorrijders en komen dan terecht bij een verzameling houten huizen en schuren rond de Vandrarhem in Medstugan.

Ze gaat er snel vandoor en dan sta ik in the middle of nowhere. Er is niemand, het is doodstil, ik zie wat zwaluwen vliegen. Prachtig landschap met in de verte meten en bergen met besneeuwde toppen.

Via de code aan de deur kom ik binnen, ik ben en blijf de enige gast. Alles is er, om te slapen, douchen, elektrisch koken, sauna. Zelfs WiFi maar dat werkt slecht.

Om zeven uur komt Linda om geld te ontvangen en we kletsen een half uur over de Zweden, het leven hier en de pelgrims die zo voorbijkomen. Ik ga nog lang buiten zitten, het is er heerlijk. Over een paar weken kan dat niet meer vanwege de muggen. Toch een voordeel van het vroeg in het seizoen vertrekken. Morgen de grens over naar Noorwegen.