Dag 11: Pobeña – Castro-Urdiales (17 km)

Maandag 25 juni 2018

Prachtig weer als ik ’s morgens vroeg buiten de herberg sta. Dan spreekt eerst Fernand uit Brussel me aan. Hij wil graag met me praten over zijn reis vanaf Brussel door het Frankrijk met de regenoverlast en avonturen in Spanje. Eerste wandelhalfuurtje gaat verloren, maar is wel interessant. Hij gaat doorlopen naar Santiago en ik wens hem sterkte. Ook al een pensioenman, denk ik, met zijn witte baard.

De wandeling begint steil naar boven met een mooi aangelegd pad met houten leuning op korte afstand van de rotsen die in zee uitkomen. Terugkijkend zie ik in de verte het strand van Pobeña liggen

Het strand van Pobeña

Lange kronkelige paadjes volg ik, samen met een Duits meisje, onder een opkomende zon. Het wordt mooi weer. We zijn op zoek naar een bar of iets voor een koffie, maar we vinden niets. Dan passeren we een nieuwe pelgrimsherberg; deze staat nog niet in mijn boekje. Een paar pelgrims lopen er rond en ook de eigenaar die meteen bereid is om koffie te schenken met koekjes erbij. Bijzonder aardige man.

De herbergier en ik voor de deur in Onton

Van een pelgrim hoor ik (het Duitse meisje is er al vandoor) dat er een kortere route is naar de herberg van vandaag. Die wil ik wel proberen, omdat deze dichter bij de zee zou lopen. Daarvoor moet ik op zoek in een dorpje naar iets, dat in gele verf op de grond is geschreven.

Korte weg langs de kust

Het is inderdaad een kortere route (het scheelt zeker 6 km) en ook dichter bij de kust, maar vrijwel geheel langs een provinciale asfaltweg. Niet druk trouwens. De drukte is overgenomen door een autosnelweg die pas geleden is aangelegd en hier vrijwel alle verkeer heeft weggenomen. Maar het is toch niet zo leuk lopen en ik weet dat ik dit morgen niet nog eens zal doen. Liever een lange route langs de hogere berghellingen in het binnenland.

Dan kom ik al snel aan in de toeristische badplaats Castro-Urdiales. Het is midden op de dag en duidelijk siësta.

Pad en strand in Castro-Urdiales

Aangekomen bij de herberg tref ik pelgrims aan in de tuin onder een boom, wachtend totdat om vier uur de deur open gaat. Ik ben nummer 7 volgens één van hen. Dus op tijd blijkbaar.

Dan ontmoet ik Sola, een Zweedse kindercardioloog. Ze vertelt dat één op de honderd kinderen een hartprobleem hebben bij hun geboorte. Natuurlijk begin ik over mijn lieve neef Huub die ook bij de geboorte een gecompliceerde hartafwijking had. Ik vertel haar dat hij mijn trouwste blog-fan was, dat hij zo intensief leefde in deze tijd met vrienden overal, hield van techniek en vooruitgang. Een wonder dat met de geneeskunde het hart van een kind gerepareerd kan worden. Maar dan toch is hij heel plots, vlak voor kerstmis 2017, overleden. Bizar, ik krijg het verhaal niet verteld zonder emotioneel te worden.

’s Avonds ben ik met Sola en een andere Zweedse, Asta, gaan eten in het dorp. Asta is pastor en twee keer weduwe geworden. De laatste man heeft ze tien jaar verzorgd en nu hij is overleden zoekt ze in deze Camino weer zichzelf en de vrijheid terug. Een lieve getekende vrouw. Ze vertelde dat ze in 1994 in Zuid-Afrika heeft gewerkt en de omwenteling heeft meegemaakt na de vrijlating van Mandela. Ik voel steeds weer een lichte schaamte als in het Engels het woord apartheid wordt genoemd.

Om de dag nog verder in overdenking af te sluiten, geef ik hier nog de zeven waarden van een pelgrim volgens Sola (in het Zweeds vormen de eerste letters de naam van een plant): vrijheid, eenvoud, stilte, zorgeloos, langzaam, spiritueel, delen. Iets om over na te denken. Na het eten weer het bed in met nog 20 vermoeide lopers.