Dag 48: Crozant – La Souterraine (24 km)

Zaterdag 20 mei 2017

Ik heb een klein beetje ontbeten vanmorgen. De drie Canadezen waren om half zeven vertrokken op weg naar het station, omdat een van hen terug moet, weer aan het werk. De Fransman, Jacqui, is een avondmens en staat dus later op. Ik ben een ochtendmens, dus ik krijg de kriebels als ik de Canadezen zie vertrekken. Na een half uur ben ik ook weg. Onderweg eet ik wel.

Prachtige natuur als ik vroeg in de morgen afdaal naar het pad langs een snelstromende beek. Romantisch plaatje,

Romantisch plaatje vroeg in de morgen

In La Chapelle-Baloue kom ik terecht in een soort Engelse Country Garden vol romantiek met zitjes in alle hoeken, kleurrijke snuisterijen zoals oude manden en half vergane plankjes met teksten erop. Ik krijg een overheerlijke koffie in the sun and shade van struiken en lage fruitbomen. De dame die bedient is ook eigenares. Midden 40, zeer blond en een hemelse glimlach. Maar ze moet wel even streng zijn: ik mag mijn zak niet op de stoelen parkeren. Dat begrijp ik. Ze is een Schotse die hier is getrouwd met een Fransman, in het hoogseizoen doet ze goede zaken, vertelt ze in belabberd Frans. Die koffie en die blonde lach geven me weer voor een hele dag energie. Voor een broodje ga ik langs de bakker. Nog meer energie. 

Bijzonder kerkje

In het volgende dorp met een bijzondere kerktoren (hoepelrokje met feestmuts) ontmoet ik Franse pelgrim Jacqui weer. Hij zit op een terras van een bar waar je ook een Franse sandwich kunt bestellen: een half stokbrood met ham en kaas en een beetje sla. Hij heeft er een glas bier bij, ik liever nog geen alcohol, dus een appelsapke. Jacqui tracteert mij op een koffie en dan gaan we weer op pad. Hij eerst met z’n grote stappen, ik volg wel. Volgens de weersverwachting gaat het de hele middag regenen en dat klopt. Langzaam zie ik Jacqui met zijn oranje poncho uit zicht verdwijnen. Ik volg, schuilen is niet mogelijk en heeft eigenlijk ook geen zin.  

Het wordt een verschrikkelijke natte boel. Soms vet in de modder of langs de natte stenen langs de kant.

Natte paden vol modder

Het houdt niet op, maar terwijl ik uitrust in een volgend dorp naast een telefooncel, krijg ik een foto opgestuurd van Maurice. Dat was mijn wandelmaatje van Reims tot Vézelay. Hij is daarna de zuidelijke route door de Morvan gaan lopen, zeer zwaar parcours, maar wel mooi. Hij meldt ook nat weer: het sneeuwt daar! Dan is het hier gemakkelijker.

Sneeuw in de Morvan

Dan eindelijk in het stadje La Souterraine. Daar kennen ze de Sint Jacobsroute. Weer de Koperen schelpen in het asfalt.

Koperen Jacobsschelp in het asfalt

Voor de deur van de kerk wordt ik ontvangen door een oudere Fransoos die mij al van verre aankijkt en mij overdreven nadoet met bewegingen van een rug met zware rugzak. Brede lach om z’n mond, vrijwel geen tanden. Binnen aan de ingang van de kerk zie ik zijn wereld: twee marktkramen met informatie voor en over de pelgrims. Ik mag een formulier invullen, krijg een stempel en goed advies voor een slaapplaats. Klein goedkoop hotelleke, vroeg naar bed. Natte bijzondere dag. Goeie voeten, goeie zin.