Dag 7: Grandas de Salime – A Fonsegrada (27 km)

Zondag 28 augustus 2022

De ochtend na een feest is altijd moeilijk wakker worden, maar het valt me mee deze keer want de ochtendblog heb ik toch snel geschreven.

Ik lig op een kamer waar ook twee Taiwanezen slapen, aardige jongens, altijd met een glimlach en als ontbijt elke ochtend een soepje koken. Ze hebben hun eigen eten meegenomen in pakjes en kopen af en toe iets bij in de supermarkt.

Ons ontbijt hebben we in het dorp, waar het café tot onze verrassing – op deze zondagochtend en na het dorpsfeest – al vroeg open is.

Buiten is het mooi weer, dat zich uiteindelijk ontwikkelt tot een hete dag met een brandende zon.

Na zo’n 6 kilometer ontmoeten we in Castro drie bekende pelgrims bij een van de mooiste stops: op een prachtige lokatie een nieuw gebouw met winkeltje, bar en terras.

Heel gezellig, maar we moeten na wat cola weer verder. Het is nog een lange reis. Eerst vervolgen we een asfaltautoweg in de berm, dan in het open veld en hogerop lopen we een beetje beschut tegen de zon.

Voordat de hoogste klim begint naar – weer – de 1100m ontmoeten we in een soort bushokje Mathilde en Pierre uit Le Mans, bekend van het race-circuit. En nu we het er toch over hebben: Erik heeft op zijn iPhone de speaker aanstaan, zodat we life de grand prix van België in Spa kunnen volgen. We horen Max Verstappen winnen.

De laatste honderd meters naar de top waar grote windmolens staan, zijn zwaar. Het is een slecht pad met veel stenen, steil, maar ook weer naar links die prachtige doorkijkjes over dalen en bergen van Asturië.

Af en toe stilstaan, niet alleen om te rusten, maar ook om te genieten van die vergezichten. Op het hoogste punt staan geen bijzondere borden of symbolen, maar na het afdalen zien we de eerste kilometerpalen van de provincie Galicië.

We dalen af naar een kruising van autowegen waar een café is, maar dat is gesloten.

Dat moeten we even incasseren. Is dit het verschil met Asturië waar men zo gastvrij was? Toch rusten we even buiten op de stoelen van het terras en gaan verder.

De zon heeft inmiddels minder kracht en we komen in een open landschap van landbouw en veeteelt. Tien kilometer ver voor ons zien we het stadje van onze bestemming (links op de foto hieronder).

Na een paar uur wandelen komen we eindelijk bij een restaurant dat open is. Hoewel? De keuken is pas ’s avonds open, dus we eten maar een broodje kaas met daarbij een cola met een liter water. Daar zijn ook weer Mathilde en Pierre. Zij heeft vroeger bij een reisbureau gewerkt en hij bij Orange en nu sinds kort met pensioen. In Frankrijk is dat in tegenstelling tot bij ons 62 jaar.

De laatste vijf kilometers gaan eerst door een golvend open terrein, de zon is al niet meer zo fel maar het is wel warm bij het klimmen. Dan zien we boven ons het plaatsje A Fonsegrada liggen. Er wacht ons onverwacht een steile klim van 100m hoogte aan het einde van de dag.

Uiteindelijk, met de tong op de grond, komen we aan in het stadje. De herberg is vlakbij en goed voorzien. Weer een prachtige wandeldag. De Camino Primitivo is by far de zwaarste.