Dag 40: Fontanillas de Castro – Tábara (38 km)

Zondag 17 april 2022

Het ontbijt met z’n vijven om zeven uur was voldoende, lekker en vooral knus. De hospitalero’s voelen als vrienden maar de taal is een grote barrière voor een vlot gesprek. Ze vertellen dat het dorp te klein is voor een processie. En dat de processies van de paasweek een gewortelde traditie is, maar dat Spanjaarden amper nog naar de kerk gaan. Afbreken van de kerk zoals in Berlicum? Nee, dat kunnen zij zich absoluut niet voorstellen. We nemen afscheid en gaan ervandoor.

De zon is nog wakker aan het worden

Ik zet een hoog tempo in naar het eerste dorp op 10 km. Govese doet het rustig aan, want deze 10 km zal zijn hele dagttrip zijn. Hij heeft last van zijn voeten, doet het rustig aan. In een uur is het landschap vol in het licht: groen en gele kleuren, geen bomen.

Het dorpje is nog slapend, ik kom langs het kerkje en sla links af. Dit is een belangrijk punt want vanaf hier loop je naar het westen – richting Ourense – en blijf je ten noorden van Portugal. Als je rechtdoor gaat, in noordelijke richting, kom je in Astorga.

Er volgt een lange tocht door een bar en leeg heuvelland, gesteente dat door het gras de kop op steekt, struiken, enkele bomen. Maar vooral 18 km lang geen enkel dorp of bewoning of menselijke aanwezigheid. Gedurende de helft daarvan is dat geen enkel probleem want ik volg een makkelijk pad, soms autoweg totdat ik uitkom op een brug over een enorm stuwmeer.

Direct na de brug gaat het pad verder linksaf langs een steile rotsige berghelling op enkele meters van dit meer. Een bord geeft aan dat je ook verder langs de asfaltweg kunt gaan als je het niet aandurft. Want het bergpad ligt vol met hoekige rotsblokken en je moet goed oppassen dat je niets breekt. Vooral omdat op het pad verder weinig mensen lopen. Als er iets gebeurt, is er niet meteen iemand in de buurt om je te helpen.

Het smalle paadje loopt een paar kilometer langs het meer en geeft mooie doorkijkjes. Dan gaat het steil omhoog en kan ik terugkijken onder een prachtige blauwe lucht.

Ik neem hier een pauze en geniet eenzaam onder het gekwetter van allerlei kleine vogeltjes in de struiken van de omgeving. 

Vanaf de hoogste berg blijft het kronkelpad nog kilometers doorgaan, terwijl de struikvegetatie langzaam minder wordt. In bewoonder gebied worden de paden breder en rechter, terwijl vanwege de akkers alle bomen verdwenen zijn. 

Dan nader ik het voorlaatste dorp dat ik aan het eind van een kaarsrechte weg voor me zie.

In dit dorp kom ik terecht in een café waar de hele bevolking bijeen lijkt te zijn gekomen. In en buiten is het een enorme herrie, vooral binnen waar iedereen door elkaar praat, lacht, naar elkaar roept, enz. Jong en oud, man en vrouw. In die drukte vecht ik me naar de bar met een glimlach en bestel ik cola met tortilla. Achter me zit een oudere Nederlandse pelgrim te genieten van dit alles. Een echt gesprek met hem is niet mogelijk. Hij vertrekt weer om drie uur, ik een half uur later naar het laatste dorp op 7 km afstand.

Een pittig eindspurtje nog, vooral omdat ik tegen een nieuwe spoorlijn aanloop en pijlen niet meer goed te lezen zijn. Uiteindelijk weet ik een spoorbrug over te steken en arriveer ik in het dorp van mijn bestemming.

Ik kom terecht in een echte pelgrimsherberg waar alles aan de muur, op tafels, in de kamers en keuken, maar ook bij de ingang en de tuin te maken heeft met deze Camino van de Via de la Plata. En ook erg van deze streek, want als we met z’n allen genieten van een heerlijke paella, beweert de beheerder dat het niet paella is, maar Arroz Zamorana (rijst van Zamora). In ieder geval een knusse afsluiting van deze mooie dag.