Dag 13: Givet – Petigny (23 km)

Zaterdag 15 april 2017

Met de kachel op 5 om de sokken te drogen, word ik wakker met een woestijndroge keel in de “sober, maar doelmatige” kamer.

Mijn sobere slaapkamer

Regenjas aan, handschoenen aan en op weg. Lange saaie wegen onder een lage donkere bewolking maken mij somber. De akkers met koolzaad (Fransen noemen dat koza, vanuit het Nederlands dus) staan volop in bloei. Hier en daar een verlaten frietkot. Ik ben maar eens uitgebreid gaan lunchen in een cafė; dat doe ik nog te weinig, meestal ga ik buiten op een bankje zitten met een mandarijn, appel, blikje leverpastei, hompje brood en flesje water. Nee, vooral in dit kouwe miezerweer is het in een kroeg waar de kastelein achter de bar aardappeltjes aan het schillen is, een soort van thuiskomen. Ik zeg altijd wel dat ik uit NL kom en naar Spanje loop; dan heb je iets om over te babbelen. Altijd gezellig. (hoewel? zie later vandaag).

Volgegeten en warm van binnen ga ik verder, bij een spoorwegovergang kun je bellen als er iemand onder de trein komt.

Bizarre spoorwegovergang

Dan gaat het steeds harder regenen en wordt het een trieste wereld voor een buitenwandelaar. In Treignes op driekwart van het traject, ga ik maar eens een half uur schuilen en inderdaad het weer knapt op.

Schuilen voor de regen

Vervolgens bereik ik regenloos het dorp van Olloy (etc.), een mooi Waals dorp (weer even terug in België) waar toeristen in de zomer kunnen kayakken. Ik ga op bezoek bij de vele b&b’s en andere kamers te huur. Ik krijg steeds een nee te horen, een 15 persoons b&b is werkelijk volgeboekt en alle gelegenheden die ik bel mislukken. Men reageert onvriendelijk, nemen niet op of ik hoor een fax-piep geluid (als je ’t niet weet: denk aan een vingernagel op een schoolbord). In een café in het centrum werd ik heel vreemd aangekeken en na bestelling van een pilsje was de barkeeper bezig met z’n mobieltje en bezoekers waren een beetje dronken naar elkaar aan het schreeuwen. Met hulp van mijn NL-webmaster vond ik een b&b op een loopafstand van ca. 5 km, richting Couvin.

Ik bel de b&b Enclos de Grand’ Champ. Een heel zacht stemmetje van ene mevrouw Fabienne: ik geef u mijn man. Een aardige mannenstem zegt dat er plaats is; het huis is niet op orde, maar de slaapkamer zeker wel. Dat vind ik niet erg. Ik vertel waar ik ben en hij komt mij halen met de auto. Ik ga lopen en na een kilometer nadert een Citroën Picasso met knipperende lampen. Een oude man (72) parkeert achter mij en keert vervolgens naar de overkant, parkeert een beetje op de weg, portier volledig open met toeterende auto’s die ons bedreigen als we de rugzak inladen. Als we rijden, vertelt de man dat hij heel slecht ziet. Dat geeft geen vertrouwen. Bovendien is hij een groot prater (gepensioneerde professor, universiteit Leuven, weet alles van biodiversiteit) en gebaart daarbij met beide handen los van het stuur (echt waar!).

Veilig aangekomen maak ik kennis met zijn vrouw, Fabiënne, die geen stem heeft na een mislukte keeloperatie. Een warm huis dat schreeuwt om opruimen en schoonmaken. Paul en Fabiënne zijn verwoede laptop en iPad gebruikers. Paul heeft allerlei loepen en (digitale) vergrootinstrumenten om te kunnen zien! Hij moet nog even met de auto naar de Paasmis en ik heb een gezellig gesprek met Fabiënne. Van haar krijg ik mijn tweede bier. Dan ga ik voor eten naar de friettent – pal er tegenover – en bestel iets wat weer niet zo lekker is. Terug zie ik dat Paul al terug is, samen met Fabiënne zit hij te eten aan de vrije helft van de eettafel. De twee bieren en een volle maag in een warm huis maken dat ik gauw naar bed ga. Wat ’n dag. Leuke, lieve mensen. Doodmoe val ik in slaap.