Maandag 28 maart 2022
Het is koud in huis als we wakker worden. De dikke muren houden alle warmte buiten en dat is vooral in de hete zomers van belang om hier te overleven. Maar nu is het amper voorjaar met een dagtemperatuur van iets meer dan 10C. Daarom heeft de eigenaresse een grote verrassing: onder de ontbijttafel staat een stoof, een open ijzeren bak met gloeiende houtskooltjes. Langs de tafelpoten hangt vanaf het tafelblad een soort gordijn tot op de grond om de warmte vast te houden. Op de tafel een glazen plaat. Met onze benen en voeten onder het ‘gordijn’ worden we zo heerlijk warm en ontbijten met koffie, thee, broodjes, boter en jam.
De mevrouw van dit huis heeft een zoon die ons gisteren in het Engels welcome heette. Hij leidde ons rond in het huis en vertelde dat hij binnenkort naar zijn vriendin gaat: in Appelscha, jaja in Friesland. Hij kende een paar woorden Nederlands, misschien ook wel Fries. Ik dronk thee uit een mok met daarop: de turfmarkt van Dokkum.
Met een warm lijf lopen we het dorp uit, meteen stijgend en al gauw weer dalend over een zandpad waarlangs gestapelde stenen muurtjes zijn gebouwd (zoals ook in het Ierland van Connor).
Even later passeren we een groot kasteel.
Langzamerhand wordt de vegetatie opener, bomen staan verder verspreid uiteen en het leuke is dat we steeds vaker allerlei dieren vrij zien rondlopen: runderen, varkens, paarden en schapen.
We nemen halverwege een koffiepauze bij een tankstation en volgen daarna onze weg over een pad slingerend langs een grote autosnelweg. Ineens veel aanplant van eucalyptusbomen.
Steeds stijgend komen we uiteindelijk terecht in het stadje Monesterio waar veel horeca is, mensen op straat, terrasjes bezet.
We gaan naar de Hostel Extremadura, de naam van de provincie nadat we Andalusië achter ons hebben gelaten.
We nemen op het terrasje wat te drinken, terwijl Ad uit Bladel en Fer uit Kerkrade bij ons komen zitten. Zij lopen al een paar dagen volgens dezelfde stopplaatsen als wij. Ze hebben elkaar leren kennen via de Santiago vereniging. Fer had op de site gevraagd om een wandelmaatje en ontmoette zo Ad. Maar helaas nu vertelt Ad dat hij moet stoppen vanwege teveel pijn aan zijn scheenbeen. Hij is 72, heeft 5 Camino’s gelopen en met pijn in het hart moet hij stoppen. Morgen neemt hij de bus terug naar Sevilla en dan naar huis. Zo kan het gaan.
Om een uur of acht verlaten we onze herberg (eigenlijk een simpel hotel met kamers en sanitair – geen gemeenschappelijke kookruimte of eetzaal) om in het dorpje te gaan avondeten. Dan blijkt na een lange wandeling alles gesloten op maandag. Uiteindelijk is er echt eentje open: niet goedkoop en een beetje chique voor wandelaars met blote voeten in sandalen. Maar wel lekker, vooral de Iberische ham waar dit dorp en heel Extremadura om bekend staat. Als we terug gaan, regent het een klein beetje. Morgen is de verwachting: hele dag regen.
Jaap loopt de camino 
Ha broertje, wat een feest om weer iedere keer je beeldende verhalen te lezen. Ik geniet er iedere keer weer van. Zo herkenbaar allemaal. Niet dat ik het heb gelopen 🙈 maar wel in de omgeving geweest. En wat fijn dat je nu goede voeten hebt en dat het Sahara zand niet meer in je longen komt. Want dat was me wat. En ook hoop ik voor jou en je “collega’s” dat het niet teveel gaat regenen. Maar ook dat deert je niet hè. Maar té warm is natuurlijk ook niet fijn. Ga door met het vertellen van je mooie en bijzondere ontmoetingen en verhalen geniet!! 🍀🍀🍀🍀 liefs van je zusje. 😘😘
LikeGeliked door 1 persoon