Dag 36: A Lavacolla – Santiago de Compostela (12 km)

Vrijdag 20 juli 2018

De grote dag is aangebroken. We gaan het vandaag halen. Ik kan Santiago ruiken, voelen, horen roepen. Het weer is ideaal: fris, droog, bewolkt. Het parcours kent slechts een paar klimmetjes. En het is maar een paar uurtjes wandelen. En…het allerbelangrijkste: ik ben in topvorm, fysiek en mentaal.

De Camino lopen is en blijft bijzonder. Voor mij was het de kans om na mijn pensioen eens wat verder te lopen dan de vierdaagse. Maar het bleek al snel om meer te gaan dan een lange wandeling.

Het is natuurlijk allereerst een fysieke inspanning van jewelste. Maar als je er een gewoonte van maakt om elke dag een wandeling van 25 km te maken, is ook dat (voor gezonde mensen) een haalbare opdracht. En het lijf wordt er sterker van, je valt af en je bent fitter. En ik, als ex-rokende COPD-patiënt, heb veel meer gezonde lucht beschikbaar. Heerlijk.

Het tweede is voor iedereen de grootste uitdaging. Hoe ga je om met tegenvallers als saaie wegen, brandende zon, dagenlange regens, volle herbergen, onverstaanbaar Spaans, twijfels, angst en heimwee? Vorig jaar kreeg ik van alles voor mijn kiezen. Dit jaar ook weer. De Camino del Norte is ‘anders’ zwaar. Als de camino-route langs de prachtige kust loopt, maar het regent en het is laat, dan wil je de kortere, saaie en gevaarlijke autoweg nemen. Als pelgrim voel je dit als een echt dilemma. Als je je hier doorheen slaat, voel je je sterker. Al deze mentale overwinningen staan symbool voor het echte leven. De Camino brengt dan ook geen oplossingen voor vragen die mensen hebben. Je wordt wel sterker, fysiek en mentaal.

Het derde deel van de pelgrimstocht is volgens de kerk: spiritueel. Invulling religieus of anders wel persoonlijk. Velen ervaren aan het eind van de Camino de nabijheid van God. Dat voel ik niet zo direct, maar wel heb ik na zo’n lange wandeling in de prachtige natuur en na de overwinning van al mijn fysieke en mentale problemen ervaren, dat er iets bovenmenselijks en onbegrijpelijks om me bestaat. Natuur is niet te begrijpen, het ontstaan en de kracht van de natuur. Ook de goedheid van mensen hier: de lach van een fragiel oudje zonder eigen belang in een afgelegen dorpje. Het zet je aan het denken over ons in het dagelijks leven in Nederland. Over aandacht en respect voor de omgeving, de mensen en de natuur.

En met die gedachten wandel ik naar Santiago de Compostela, de stad van de heilige Jacobus. De wandeling door de stad duurt een uur. Maar je merkt het amper, omdat je zo gefocust bent. Ergens verlies ik de gele Camino-pijlen, maar ik ken de weg en zie de torens van de kathedraal boven de huizen uitsteken. En ja, dan is het zover. Vorig jaar nog in de stijgers, nu staat hij prachtig te stralen: opgepoetst, schoongewassen en vooral ook trots staat hij erbij. En ik ook, van binnen en van buiten!

Trots voor de opgepoetste kathedraal

Mijn doel is bereikt, hoewel voor de pelgrim geldt dat de weg zelf het doel is. De ambiance is inderdaad niet zoals je binnengehaald wordt op de finish bij de vierdaagse aan het einde van de laatste dag (ook vandaag dus). De aangekomen pelgrim verdwijnt op het plein voor de kathedraal in de chaos van toeristen, muzikanten, toeristentreintjes, zingende jongeren, stille ouderen en honderden omhooggestoken mobieltjes. Maar iedereen is het over eens: de kathedraal is prachtig.

Prachtige kathedraal van Santiago

Ik ben al de eerste bekende pelgrims tegengekomen en dat worden er natuurlijk steeds meer in de middag en de avond. We treffen elkaar in de kroegen, op de terrasjes of de trappen van de kathedraal. Maar eerst ga ik door naar de registratie waar mijn stempelboekje recht geeft op een certificaat voor de gelopen Camino del Norte. Leuk voor thuis aan de muur. Hierna ga ik naar boven naar de huiskamer voor de NL pelgrims voor koffie en een praatje met NL-vrijwilligers. Heel Nederlands gezellig.

Mijn stempelboekje met de certificaten

Als ik weer terug op het plein voor de kathedraal kom, wordt het emotioneel. Zo krijg ik van een oudere Spanjaard Vincente die ik geregeld heb ontmoet en aangemoedigd een prachtige sleutelhanger. Maar ook persoonlijke app-berichtjes van medepelgrims die mij bedanken voor dingen waarvan ik mij niet bewust ben dat ik die gegeven heb. Ik heb gesprekken gehad met veel mensen onderweg, veel van hen op zoek naar … vooral zichzelf.

Prachtige sleutelhanger als bedankje van Vincente

En dan natuurlijk de mis, de kerkdienst. Om half acht is de kathedraal stampvol, wij moeten in file naar binnen en uiteindelijk naast de banken staan. Deze dienst is de afsluiting van de Camino. Natuurlijk begrijp ik er niets van, alles in Latijn of Spaans. Maar de kerk bewonderen kan ik volop.

Staan tijdens de avondmis in de kathedraal

Dan het moment waarop de grote pot met wierook, de Botafumeiro, de lucht in wordt geslingerd. De monniken trekken aan de touwen en als een schommel zwiert de pot heen en weer tot hoog tegen het plafond.

En voor de volledigheid, de pot hoog in de lucht:

Als de dienst ten einde is, lopen we moeizaam de trap af want die zit vol met mensen die kijken naar straattheater. Dit alles pal naast en na elkaar vind ik onderhand teveel van het goede.

Straattheater op het plein voor de kathedraal

We gaan nog wat eten en nemen afscheid van elkaar. Tot ooit? Ieder gaat zijn eigen weg, we gaan zeker eens langs of niet. Toch wel emotioneel, dit afscheid van mijn amigos peregrinos.

Maar ik ben nog niet klaar. Morgen start ik met de driedaagse naar de kust, Fisterre en Muxía. Op de Sint Jacobsdag, 25 juli, wil ik terug zijn in Santiago en daarna naar huis. Dus, als je ’t nog steeds leuk vindt, kun je me blijven volgen op deze blog.

Ik wil alvast jullie allemaal bedanken voor jullie leesaandacht, jullie reacties en ook berichtjes via e-mail en apps. Het maakt van mijn avontuur een dubbel genieten, eentje voor nu en eentje voor later.