Dag 75: Saint-Palais – Larceveau (14 km)

Vrijdag 16 juni 2017

Goed geslapen, vroeg op, nog even gepraat met de Nederlandse fietsers die gisteravond arriveerden. Eigenlijk hadden ze daar niet kunnen slapen, omdat ze geen pelgrimspapieren (zeg maar stempelboekje) hadden. Maar goed, er was plek genoeg en Catherine van het huis deed niet moeilijk. Ze is heel behulpzaam en praat redelijk Engels. Flexibel was ze ook toen een klas met kinderen op de fiets om een slaapplaats vroeg. Met deze kinderen en de juf was het gezellig ontbijten. 

Ontbijt met fietskinderen, hun juf en Christine (staand)

Dan vertrek ik en denk aan mijn moeder die vandaag jarig zou zijn geweest. Ik zal een kaarsje voor haar aansteken. Wat zou ze vinden van mijn avontuur? Zo mijmer ik nog even door totdat ik afsla naar de eerste echte helling, een forse stijging. 

Dit is flink steil

Deze hellingen krijg ik meerdere malen voor m’n kiezen. Deze dag is de generale repetitie voor de grote finale in de Pyreneeën, a.s. zondag. Ik zie er nog steeds tegenop, maar als je zover gekomen bent, dan moeten de bergen toch ook lukken. Bovenop de eerste heuvel staat een 5 meter hoge beeldengroep van Christian Lapie: de reflectie van de hemel. Ik stel me de beelden voor als twee volwassenen en een kind. Wel mooi zoals ze vanuit grote hoogte op de omgeving neerkijken.

Reflectie van de hemel

Na een lange afdaling, mag ik weer klimmen en kom op een eenzame top terecht waar een kapelletje staat. Daaromheen staan stenen opgesteld met symbolen van Sint-Jacobus, vooral schelpen. Ik kan niet naar binnen, maar wel naar binnen kijken en in de ruimte ernaast ligt een schrift waarin ik iets schrijf over de geboortedag van mijn moeder. Kaarsjes zijn er niet.

Boven op een eenzame top staat het kapelletje van Soyarce

Na vele ups en downs en nog steeds in de wolken, kom ik in het dorp Ostabat waar alle drie de pelgrimsroutes samenkomen: uit het Noorden (Parijs – Tours), uit het Oosten (Le Puy-en-Velay) en uit het Noord-Oosten (Vézelay). Van overal zie ik pelgrims toestromen, als ik in een bar aan de koffie zit. 

Het dorp Ostabat waar 3 pelgrimsroutes samenkomen

Iets verderop ligt mijn slaapverblijf in een prachtige boerderij. Maar eerst loopt er weer een pelgrimsvriend mee die gelukkig na een paar honderd meter geen zin meer heeft en terugkeert naar zijn eigen huis. 

Weer een pelgrimsfan

Het volgende dierengedoe kom ik tegen naast de chambre d’hôtes: een kudde ooien wordt thuisgebracht door een enkele herdershond, op afstand gevolgd door de herder in zijn auto. Met de dieren barst het ineens van de vliegen in en om het huis. 

Een kudde ooien op de weg

’s Avonds eet ik gezellig buiten, samen met een andere pelgrim die daar verblijft. Het is Marit, zij komt uit Noorwegen en loopt de Camino in twee à drie weken per jaar. Na een tijdje kletsen (in ’t Engels) begrijp ik dat ze uit Lapland komt. Heel uniek om zo iemand te ontmoeten. Ze woont thuis in de buurt van de poolcirkel en haar leven speelt zich vooral in winterse sferen af. Maar ook daar kent men klimaatverandering en de winters zijn minder koud en met minder sneeuw. Ze loopt alleen (haar man past thuis op de vijf honden) en deze keer stopt ze in Saint-Jean-Pied-de-Port, daarna treint en vliegt ze terug. Bijzonder is dat ze haar slaapplaatsen al voor de kerstdagen had vastgelegd. Zoals ook hier in Larceveau. Morgen vertrekken we naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Voor haar de eindbestemming, voor mij de opstap naar de Pyreneeën.