Dag 21: Skogset i Sul – Vuku (32 km)

Woensdag 28 juni 2023

Het was erg warm in de slaapkamers vannacht. Uiteindelijk is het ook maar een klein geïsoleerd houten hutje.

Dus we zijn nog wat slaperig als ik Job en Ineke ontmoet in de keuken waar we ontbijten. Ik vertrek als eerste. We zullen elkaar in ieder geval nog zien in de volgende stopplaats die we geboekt hebben voor vanavond.

De lucht is betrokken, de zon komt er niet doorheen en een lekkere wandeltemperatuur van een graad of 15.

De wandeling begint meteen op het asfalt om na een paar kilometer via een houten hangbruggetje op het Olavspad te geraken.

Een brug waar de planken in de lengte over de brug liggen: als je er over loopt, danst het op en neer terwijl het piept en kraakt. Nooit zoiets moois gezien.

Ik loop door een schitterend landschap van water en groen.

De bordjes van het Olavspad zijn soms lastig te vinden, bovendien is het bereik van mijn iPhone slecht. Dus kom ik ongewild weer op het asfalt. Daar ontdek ik in de goot tussen het grind een prachtige orchidee.

Als het pad weer van de autoweg afgaat kom ik terecht in een verstilde natuur van grasland en vennetjes.

Langs de stroomversnelling kun je zien dat deze bospaadjes zijn gebouwd met veel losse stenen. Ook waarschijnlijk de bruggetjes die erg oud zijn, denk ik.

Het bospad komt (weer) uit op de asfaltautoweg naast een brede beek aan de voet van naaldboshellingen. Het is inmiddels heet geworden. Op de 12 km lange route blijft er niets anders over dan gedachteloos marcheren, met af en toe een stop in de schaduw.

Als ik bij een dorpje het asfalt verlaat zie ik in een tuin een mooi houten kunstwerkje.

De huizen staan goed in de verf en ze zien er perfect en gloednieuw uit.

Mijn water is op, dus bij de eerste mensen, die ik in hun tuin zie, vraag ik om bij te vullen. Altijd is men aardig, zonder problemen kun je zo altijd terecht bij de mensen hier.

Met nog 10 km te gaan, kun je kiezen voor een afsnijding via asfalt: in de brandende zon, over hard oppervlak, niet bijzonder. Of een grote lus maken over gravel en paadjes.

Ik kies voor het laatste: het worden de mooiste kilometers van de route, bovendien veel schaduw, maar wel met veel klimmen en ook dalen.

Via een breed grindpad ga ik stijgend en hijgend naar een hoogvlakte met boerderijen waar je in alle richtingen heel ver kunt kijken. Het waait er ook licht, een prachtig plekje.

Daarna, vrij abrupt gaat de daling beginnen naar de beek waar een houten bruggetje is gebouwd.

Het pad omhoog is dan weer zwaar en dan wordt voor de laatste keer het dalen ingezet en kom ik uit op de asfaltweg naar Vuku.

Het kerkje van Vuku blijkt zowaar open te zijn. Maar als ik binnen kom zie ik de voorbereidingen van een begrafenis. Toch eventjes kijken.

Zo loop ik tenslotte het dorp in en passeer eindelijk weer eens een supermarkt en kom even voorbij het dorp op mijn bestemming van vandaag.

Na een hartelijk welkom van de herbergierster, een douche en korte pauze, zit ik om zes uur aan mijn warme maaltijd in de achtertuin met uitzicht op de bergen. Heerlijke dag weer.