Dag 20: Medstugan – Skogset i Sul (31 km)

Dinsdag 27 juni 2023

Vandaag verlaat ik om 7 uur mijn slaapplek en het is buiten nog fris en erg vochtig, iets tussen mistig en motregen. Ik heb mijn volledige regenoutfit aan, regenjas met capuchon en regenhoes om mijn rugzak. Eerst nog een pad lopen door dit kleine gehucht van grote rode en gele huizen. Er is niemand hier, ik zie geen auto staan.

De eerste kilometers gaan over de asfaltweg, met links een wei met bloemen en een groot meer, rechts af en toe huizen met daarachter bossen. De lucht is donker en dreigend. In de verte zie ik de bergen van Noorwegen.

Soms slingert de weg en heeft wat lichte ups en downs, meer variatie is er eigenlijk niet. Er komt af en toe wel verkeer langs, ook Noorse kentekenplaten. Later begrijp ik dat dit bouwvakkers zijn die verderop aan de slag zijn.

Al van ver zie ik een vreemd hokje in de wei staan: het is een oude gondel van een kabelbaan uit het skigebied.

Ik ga er maar eens binnenkijken, want er staat op een bordje dat pelgrims welkom zijn. Daar vind ik een boekje waarin iedereen de ander het beste toewenst met de hartelijke groeten. Veel Nederlanders hebben wat geschreven.

Zo’n 300 m verder hangt aan een rode schuur een stempelkastje.

Ik loop flink door, passeer een snelstromende beek met steeds in de verte de besneeuwde bergen en ben al om half tien in Skalstugan (na 10,5 km) waar ik eigenlijk had willen slapen. Ze waren pas na 2 juli open, dus dat ging niet door. Gelukkig maar, denk ik nu want ik probeer nu twee dagetappes in één dag te doen.

Skalstugan is een verzameling huizen, van en bedoeld voor de elite in Zweden, die eventueel plaats heeft voor pelgrims. Best mooi gelegen en je moet even van de asfaltweg af. Hier worden huizen bijgebouwd, ik zie jonge mannen op steigers bezig. En ook schoongehouden door jonge vrouwen die plotseling naar buiten komen of een bovenraam openen om mij te begroeten. Heel gezellig hier dus, bij een stempelkastje neem ik een kleine pauze.

Na een paar kilometer ga ik van de asfaltweg af en kom op een breed verhard gravelpad, iets zachter dan asfalt en minder saai.

Links van mij zie ik de bergen steeds dichterbij komen. Langs het pad naaldbos afgewisseld door kreupele berkenboompjes.

Opvallend is dat hier het gras, de bloemen en alle ondergroei veel lager is dan een paar dagen terug. De sneeuw heeft hier lang gelegen, de temperatuur is pas sindsdien gaan stijgen. De lucht is heel zuiver hier.

Dan begint de motregen en later de regen. Het laatste uur in Zweden is erg nat, dus ik stap flink door.

Plotseling zie ik op 30m voor me een groot hert, een rendier geloof ik. Zo’n mooi moment dat we elkaar in de ogen keken! Na een klein geluidje van mijn schoen in gravel sprong hij weg het bos in. Weer een paar honderd meter verder zie ik schapen, sommige hebben een bel zoals ik die gehoord heb in Zwitserland.

De grond is hier veen, het water is zwart van de humus, aan de oppervlakte zie ik watjes op een steeltje: veenpluis.

Dan eindelijk: de grens. Ik heb 400 km achter me en nog 180 km te gaan. Om de stenen grenspaal zijn stenen gestapeld en het bovenste is Zweeds geel geverfd, het werd geplaatst in 1929. Ik ken dit jaartal niet. Wel is belangrijk om te weten dat Zweden zich via een referendum van Noorwegen afscheidde in 1905. De twee landen zijn nog steeds sterk verbonden met elkaar.

In Noorwegen verandert alles. Allereerst wordt het droog! Het gravelpad wordt een karrenspoor met gras in het midden, de eerste sneeuwvlokken op de bergen komen binnen bereik, de rotsen komen als walvisruggen naar boven in een vlak veenmoeras. Een prachtig landschap zie ik voor me.

De vegetatie is schaars, ruwe houtige lage planten, hier en daar een berkje. Een toedralandschap dat grotendeels bedekt wordt door sneeuw. Na een paar kilometer kom ik op het hoogste punt van het Olavspad, waar weer een hoop stenen op elkaar zijn gestapeld.

Iets verderop waarschijnlijk de officiële markering waar ook een picknick bankje staat waar ik even pauzeer om te genieten hier. Alleen en in stilte.

Dan ga ik verder en daalt het pad langzaam maar zeker tot aan de rivier waar mijn bestemming ligt.

Als ik het hek open doe bij mijn slaapplaats, word ik breed lachend welkom geheten door Cecilia, de beheerster. Binnen ontmoet ik Ineke en Job, Nederlandse pelgrims met wie ik om 6 uur aan tafel zit voor het diner. Heerlijk, maar vooral gezellig, de hele avond. Wat was het een mooie dag.