Dag 43: Mombuey – Puebla de Sanabria (32 km)

Woensdag 20 april 2022

Het was een koude nacht, geen kachel, wel dekens. De twee mannen, zwaargewichten, maakten veel lawaai met hun geronk en gesnurk. Ze vertrekken vroeg als het nog donker is met een mijnwerkerslampje op hun voorhoofd. Ik slaap uit! Na een kort ontbijt van brood met kaas en jam, appel en banaan, is het licht geworden en stap ik de kou in. Blij dat ik weer m’n maillot aan heb.

Volgens afspraak doe ik de sleutel in het brievenbusje van het huisje er tegenover. Eerst wat kilometers over asfalt en er langs over een grindpad. De zon begint fel te schijnen.

Vandaag kom ik langs veel dorpjes waar langzaam het leven verdwijnt. Ik zie daar weinig mensen op straat, er is niets te beleven, geen cafeetje zelfs, geen winkeltje, geen jonge mensen, alleen een oude kerk. Het zijn mooie dorpjes, met eigen tuintjes eromheen, waar oudjes met gekromde rug de bodem bewerken. Hoe zullen deze dorpen eruitzien als we een generatie verder zijn? Sinds de pandemie is een tweede huisje ver weg misschien wel interessant aan het worden: weg van de lockdowns in je eigen casa.

In de buurt van zo’n dorp kom ik geregeld loslopende zwijgende honden tegen. Gelukkig ook nu weer loos alarm. Deze oude hond heeft er ook geen zin meer in, in al dat geblaf.

Het loopt vandaag bijzonder snel en dat komt juist vanwege die dorpjes die zo’n drie à vier kilometer uit elkaar liggen. Dat telt lekker af en verleidt niet om te stoppen want er is geen koffie te krijgen.

Op de hogere delen is het vrijwel leeg terwijl de hellingen en vooral de dalen vol staan met lage boompjes en struiken. Op de dunne bodem, die op het graniet ligt, zie ik bremstruiken en heide. Tussen de dorpen wisselen asfalt en een karrenspoor elkaar af.

Toch laten de Camino-beheerders de pelgrim zoveel mogelijk over zachte ondergrond lopen, soms moet ik denken aan de holle wegen in Zuid-Limburg waar ik vorig jaar veel gewandeld heb.

Het laatste deel van de trip slingert met de autoweg mee naar beneden, door een klein uitgestorven dorpje, en komt uit op het asfalt van het historische stadje Puebla de Sanabria. Als ik in het Centro Historico kom, ga ik eerst uitgebreid eten en drinken. Mijn iPhone batterij is leeg (veel radio geluisterd) en de powerbank had ik niet meer opgeladen. Dus laat ik dat opladen even hier doen. Nu kan ik ook weer foto’s maken en ook de weg vinden naar mijn goedkope slaapplaats: warm en zonder snurkers aan de Camino route even buiten het stadje. Vooral het lang en heet douchen doet me goed. Nog steeds goeie voeten.