Dag 5: Huéneja – Alquife (21 km)

Zondag 13 maart 2022

Gerald en ik delen de ene kamer, de vrouwen de andere. Gerald snurkt nogal en ik kan dat best hebben, terwijl de vrouwen erg veel te bespreken hebben.

De wond aan m’n hiel is erger geworden en Anne, die verpleegkundige is, heeft het eerst behandeld met jodium zodat ie knalrood kleurt en na drogen beplakt ze hem met een grote afsluitende pleister.

Buiten is de lucht dreigend, het gaat waarschijnlijk regenen vandaag.

We proberen eerst nog ontbijt te vinden in het dorp. Dat lukt niet op deze zondagochtend. Dus gaan we nog even terug om in ons keukentje zelf oploskoffie en thee te maken en alles van koekjes, noten, fruit en knabbeltjes bij elkaar te leggen voor iedereen. Ik geniet van dit knusse samenzijn. Buiten is het koud (10 graden), binnen met de elektrische kacheltjes heel aangenaam.

Al gauw lopen we weer door het glooiende landschap met de bloeiende amandel- en ook olijfbomen. Veel losse stenen op de paden, maar ook tussen de bomen. Overal zie je langs de hellingen de terrassen die al in Moorse tijden werden aangelegd.

Dan komen we in een dorpje waar we bij een café buiten kunnen ontbijten. Aan de overkant van het straatje gaan we zitten op de trap van de kerk om op te warmen. Joceline vind het nodig om wat kleren uit te trekken op het moment dat een paar kerels uit het café komen. En ze beginnen haar aan te moedigen om verder te gaan. Dat was lachen, zo voor de ingang van de kerk. Maar na een paar woorden begrijp ik dat een van hen ook Nederlands spreekt. Hij heeft in Valkenswaard gewoond, bij Philips gewerkt in Eindhoven en bij DAF trucks. Natuurlijk PSV. Helaas moest hij er vandoor met zijn vriend. Het laatste wat hij zei: Houdoe!

Het weer blijft mooi, bewolkt met zon, fris amper 12 graden, maar gelukkig droog. We maken weer heel wat kilometers op asfalt en ruime stenige paden in een kaal landschap met af en toe wat dennetjes of bremachtige planten.

Het is gezellig, we kletsen wat en zien dan een grote burcht verschijnen op een heuvel in een stijl die ik zo nog niet kende: het is het Castillo de La Calahorra.

Gebouwd tussen 1509 en 1511 op de restanten van een Moors fort als een van de eerste in de Italiaanse renaissancestijl. Het is bekend van films en ook het dorpje eromheen profiteert van deze burcht. Je kunt er films zien, veel toeristen komen langs als het mooi weer is. Er schijnen ook wat Nederlanders te wonen in het dorp, verteld een oude heer die vroeger 25 jaar lang in Duitsland had gewerkt als lasser en zo twee woningen bij elkaar had gespaard en zijn pensioen.

Steeds zien we de besneeuwde bergtoppen weer.

De volgende bijzonderheid is een aantal kilometers verder, maar minder zichtbaar: ooit de grootste mijn van Europa. Een groot open gat die je lopend in het landschap niet meteen ziet. Bij de mijn ligt het dorpje waar we gaan slapen.

In de herberg aangekomen bestelt de herbergier voor ons een pizza. Alles in het dorp was vanwege de zondag dicht. Het was een mooie dag. Voeten gaan redelijk. Morgen weersverwachting: wind en regen.