Dag 4: Ocaña – Huéneja (28 km)

Zaterdag 12 maart 2022

Naast mijn bed staat de hele nacht de elektrische radiotor op heel warm. Zo droog ik mijn kleertjes die ik gisteravond samen met mijzelf onder de douche heb gewassen. Zo doet een pelgrim dat 😉. De wonden aan mijn voeten beplak ik met pleisters. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan vandaag. Onder mijn voeten (nog) geen blaren.

We wandelen ’s ochtends met z’n vieren naar het enige restaurant voor een ontbijt zoals afgesproken. Blijkt bij aankomst volgens een briefje op de voordeur dat het vandaag gesloten blijft wegens tekort aan personeel. Nou ja….

De Fransen gaan terug naar de herberg om zelf thee en oploskoffie te maken. Ikzelf besluit te beginnen aan mijn wandeldag en ga op weg naar het dorp Abla. Ongeveer twee uur lopen met lege maag: het gaat best heel goed.

Grootste deel loop ik door de droge rivierbedding, maar die moet ik verlaten om de autosnelweg over te steken.

Dan kom ik toch wat kunstwerken tegen uit de Moorse tijd toen Spanje bezet was door de moslims uit Noord-Afrika. Zoals een aquaduct om de fruitbomen op de terrassen van water te voorzien

Even voordat ik het dorp binnenloop, heb ik een mooi doorkijkje naar de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada.

In Abla vind ik een bar / restaurant met verwarmd terras buiten. Ze blijken ook nog WiFi te hebben, zodat ik de achterstand in de blogverslagen kan inlopen. Na een half uur komen de Fransen er ook nog bij en gaan we eindelijk ontbijten. Simpel, maar heel smakelijke toast met confiture. De zon gaat ook nog schijnen en ik knap helemaal op. Ik heb me sinds het begin van de camino nog niet zo goed gevoeld.

Maarn vertrek uit het dorp verdwalen we. Volgens de TomTom moet ergens een weggetje rechtsaf gaan, maar er staat een hek voor. Na lang heen en weer lopen blijkt dat op de kaart niet aangegeven is, dat de gezochte weg via een smalle tunnel onder de weg doorgaat. We zoeken het begin van de tunnel en lopen tenslotte zo het dorp uit.

We lopen door een landschap naast een grote rivierbedding, terrassen met olijfbomen en enkele bloeiende amandelbomen.

Af en toe passeren we een wit dorpje waar het prettig wonen is, lijkt mij. Steeds weer die besneeuwde toppen links van ons.

We gaan lunchen in een klein dorpje tegenover een kerkje, tapasdingetjes met voor mij een coke die heerlijk naar binnen glijdt. De laatste kilometers verlopen rustig en gaan over een vrij vlak parcours.

Dan ineens een bijzonder moment op een stil vreedzaam pleintje waar we op een bankje zitten uit te rusten. Er komt een oud gebogen vrouwtje aan en zonder ons te groeten opent ze met een sleutel het kleine kerkje aan de overkant. Ik ga haar voorzichtig achterna en kom in een keurig ingericht kerkje. Dan zie ik de vrouw bezig met een stapel dozen achterin de kerk. Ik praat even met haar, ze heeft een bedrukt gezicht en is zichtbaar emotioneel. Ze zamelt babyvoedsel, kleertjes, speelgoed en nog veel meer in voor de Oekraïne waar een ziekenhuis met zwangere vrouwen en baby’s door Poetins Russen was gebombardeerd.

We vervolgen onze weg en arriveren in een slaapplaats op de 3e verdieping (geen lift) van een schoolgebouw. Minder proper dan we al gewend waren, maar alles is aanwezig. Vooral weer een elektrische radiator op elke kamer.

’s Avonds gegeten in een soort kantine waar 12 kinderen van 12-15 jaar aan een grote tafel iemands verjaardag vieren met een frietmaaltijd. Wij eten onze tapas met een wijntje of bier. Achter ons dus een enorm kabaal, afwisselend spelen ze tafelvoetbal, dan wordt de tv aangezet op een levensgroot scherm en ondersteund door grote boxen met flink wat volume-power. De kinderen hadden veel lol. Een tegelvloer, geen vloerkleed of gordijnen, metalen stoelpoten over stenen vloer: alles was gedaan om de geluiden te versterken. Een aantal moeders hield op afstand het feestje in de gaten.

Dan gaan we terug en krijgen te horen dat morgenochtend waarschijnlijk geen ontbijt te krijgen is voor vertrek: het is dan immers zondag.