Dag 23: Ostabat – Saint-Jean-Pied-de-Port (22 km)

Woensdag 8 september 2021

Dorien heeft grote problemen met haar knie, ze kan moeilijk lopen. Ze gaat vandaag met de bus naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Ik ga te voet en vertrek rond half acht. Haar bus vertrekt twee uur later. De man van de herberg brengt haar met de auto naar de bushalte.

Het is mooi weer, niet te warm en droog de hele dag. Ik besluit om van deze solo-etappe een sportevenement te maken om zo snel mogelijk op de eindbestemming te komen.

Het eerste gedeelte gaat stijgend en dalend over een smal pad hoog boven de autoweg met mooie uitzichten op de Pyreneeën.

Al gauw loop ik de eerste groepjes bekende pelgrims voorbij. Ik kom op 4,5 km per uur; ik stop dan ook nergens. Gisteren heb ik geleerd om mijn buikademhaling te gebruiken. Uitademen is dan een actieve beweging door je buikspieren zo ver mogelijk aan te spannen. Bij inademen bol je je buik maximaal op. Na een tijdje gaat het vanzelf en ik merk dat ik veel meer zuurstof heb en zonder rusten steile hellingen kan nemen.

De weg gaat verder over smalle paadjes langs de autoweg.

In een boomrijke omgeving kom ik op een stenen bankje langs de weg twee Brabanders tegen: René (psycholoog met pensioen) en Frans (François, milieu/ ARBO-consultant-inspecteur), twee vrienden uit Breda. Frans gaat door tot Santiago via de Camino del Norte. René, die een weekje meeliep met zijn vriend, haakt af en komt later weer op bezoek bij Frans in Bilbao. Jonge sterke kerels. Het is een gezellig gesprek en toch lopen we flink door.

Twee keer zie ik de inspanningen van de regionale vrienden van de pelgrims. Allereerst bij de aanplant van fruitboompjes waar hun visitekaartje aan hangt en later in een gebouwtje dat is ingericht voor pelgrims om een korte pauze te nemen. Later zal blijken dat de baas van onze herberg zelf verantwoordelijk is voor deze initiatieven. De goeie man is tachtig jaar oud.

Na 12 uur kom ik met de Bredase mannen aan in Saint-Jean-le-Vieux, 3 km vóór de eindbestemming.

De terrasjes zijn behoorlijk leeg, vooral als ik dat vergelijk met 2017 (18 juni) toen het overvol was met pelgrims en toeristen. Maar ja, het seizoen is voorbij en bovendien zijn wij de eersten die uit Ostabat hier neerstrijken.

Na een lekker stokbroodje ham en kaas met koffie, gaan we gedrieën naar Saint-Jean-Pied-de-Port en laten ons in de poort fotograferen.

We nemen afscheid en ik loop door, afdalend, naar Dorien op de kerktrap aan het einde van het beroemde straatje waaraan tal van herbergen zijn gevestigd in de oude maar stevige woningen. Als vanzelf komen veel bekenden er bij zitten, sommigen vertellen emotioneel hun levensverhaal.

Onze herberg is sober, maar functioneel ingericht voor pelgrims. We installeren ons. Dorien heeft nog veel last van haar knie en we gaan na een korte pauze naar een café waar we de anderen voor het laatst zullen zien. Het heeft plots gedonderd en geregend. De straat is nat.

Na deze gezellige borrel gaan we terug naar de herberg waar we heerlijk eten. De eerder genoemde 80-jarige baas van de herberg vertelt zijn verhaal over de vrienden van de pelgrims en over de geschiedenis van de herberg. Twee vrijwilligers van 65+ zijn hospitalero’s en zorgen voor het eten en het schoonmaken van sanitair en de grote slaapkamer met stapelbedden.

In de slaapzaal, nu met vier pelgrims, wordt het stil. Het hele dorp is al gauw in ruste want de meeste pelgrims gaan morgen de Pyreneeën over. Wij niet helaas, wij gaan naar huis.

Het zit er op. Het was weer een onvergetelijke Camino. Ik wil iedereen bedanken voor de support en reacties. Als we elkaar weer tegenkomen, praat ik er graag nog eens over na. Tot de volgende keer!