Maandag 15 mei 2017
Ik wacht met spanning op de komst van mijn steunzolen en wandelboekjes. Via DHL.nl zie ik dat het pakketje is gearriveerd op Orly bij Parijs en dan doorgaat naar Orleans. Ik sla nog wat in voor onderweg als ik vanmiddag weer ga stappen. Even bij bureau Toerisme voor een stempel; daar zijn ook twee NL-Santiagofietsers (60ers) die proberen hun fiets met rugzak per trein te vervoeren naar huis. De dikste van de twee heeft een ongeneeslijke heimwee opgelopen, de andere was liever verdergegaan. Ze waren iets meer dan een week onderweg, jammer van al die inspanningen. Zouden ze thuis wel zo blij zijn als papa er ineens weer is? In ieder geval lukt het niet om te laten vervoeren, veel kan niet meer wegens de aanslagen. De fietser is erg boos op Frankrijk. Gewoon lekker terugfietsen, zou ik zeggen.
Als ik weer op mijn hotelkamer ben, hoor ik onder mijn balkonnetje in de stille straat een autootje parkeren. Dus vanaf balkon gevraagd of het pakketje uit Nederland komt.
De koerier arriveert in de straat…
…met het pakketje!
Hoera, het is gearriveerd. Ik zet een paraaf en ook dat komt op de DHL site.
Dan wordt het spannend en inderdaad zijn de zooltjes precies wat ik zocht: ondersteuning van de binnenvoet en vering onder de hak. Ik maak alles klaar voor de middagwandeling, reserveer een b&b op 15 km afatand en reken af bij Didier, motorman.
Didier, de motorman
Ik ben blij dat ik de voetpijnen niet meer voel. Het is mooi weer. In mijn enthousiasme neem ik een verkeerde afslag en na enkele kilometers zie ik dat ik verkeerd loop. Ik probeer via een bocht weer uit te komen waar de bedoeling was, maar ik loop vast in het groen en tegen een autosnelweg die ik niet overal kan oversteken. Het zal een late aankomst worden, besef ik. Ook de aanduiding van de b&b zonder straatnummer begrijp ik verkeerd, zodat uiteindelijk de b&b-meneer mij moet ophalen om 20.30 uur als ik bij een kasteel ben beland in de buurt. Wat een gedoe! Dan blijkt ook nog eens dat de douche van de b&b geen warm water heeft. Ik geloof dat het hem ook verrast, maar ik ontdek het pas als ik in m’n nakie klaar sta en begin met koud water op mijn voeten voor de bloedsomloop. Een warme douche is het grote verlangen na elke dagtocht. Helaas.
Het eten was lekker, maar niet echt gezellig met deze man. Ik ga gauw naar mijn kamer. Kleren kan ik ook niet koud wassen, bovendien ben ik flink moe. De meneer heeft morgen een uitje georganiseerd voor en met bejaarden en moet daarom heel vroeg vertrekken: 6 uur. Ik dus ook. Daar heb ik eigenlijk geen moeite mee, maar dat zeg ik niet. De volgende ochtend eerst ontbijt om half zes en dan ik hoor mezelf beweren dat voor een pelgrim een warme douche het allerbelangrijkste is. Zo heb ik na een heftige discussie voor deze korte nacht zonder warme douche de helft van de prijs afgekregen. Pffoei. Ik ben blij dat mijn voeten het weer doen.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie