Dag 35: Arzúa – A Lavacolla (26 km)

Donderdag 19 juli 2018

Na een goeie nacht slapen, sta ik fris buiten. Het zal vandaag gaan regenen. Vanmiddag pas, dus zoveel mogelijk km’s maken vanochtend. Wat meteen opvalt als ik de Camino-route wil vinden, is dat er overal pelgrims vandaan komen. In allerlei vormen en maten. De meesten hebben een erg klein rugzakje bij zich voor een wandeling van een paar dagen. Een minderheid tilt zo’n zware zak mee op hun rug, zoals ik.

Kort ontbijten in het café en dan snel het stadje uit. Bij de laatste albergue van Arzúa zie ik de eerste pelgrims alweer stoppen. Voor de herberg staan een paar nonnen in het wit aan een tafeltje waar je een stempel kunt krijgen voor je pelgrimspas.

Stempels halen voor je pelgrimspas

Waarom? De organisatie van de Camino heeft bedacht dat je minimaal 100 km gelopen moet hebben, als je aan het eind in Santiago een certificaat, de compostela, wil hebben. Maar dat zou betekenen dat je misschien twee stempels kunt laten zien, voor elke slaapplaats één. Vals spelen is dan ook erg makkelijk als je met de auto langs de stempelplaatsen gaat. Om toch meer gewicht te geven aan deze korte Camino is bedacht om in de laatste 100 km meerdere stempels te verzamelen. Dus het is een gekte hier: elke kroeg, elk kraampje, maar ook elke geestelijke doet mee aan het stempelen ter promotie van de horeca, de kerk of gewoon jezelf. Ik blijf maar gewoon alleen de stempels van de slaapplaatsen verzamelen.

Buiten de stad tijdens de lange wandelingen in het groen zie ik veel pelgrims. Het doet nog zeker niet denken aan de drukte van de vierdaagse, maar soms begint het er op te lijken. Ook de verharde wegen en asfalt doen me denken aan Nijmegen, waar mijn passie voor het wandelen begon.

Drukte op de Camino

In de bossen merk ik dat het aantal eucalyptussen steeds meer de overhand begint te krijgen ten koste van de oorspronkelijke bomen. Dat is niet zo goed voor hier, denk ik. Zij nemen veel water op uit de bodem en de andere bomen gaan er aan. Hier zie ik de laatste eiken en berken tussen lantaarnpaalvormige eucalyptussen staan.

Laatste eiken en berken tussen de eucalyptussen

Zo tegen het middaguur, na zo’n 15 km kom ik door O Pedrouza. Bijna alle pelgrims stoppen daar om morgen naar Santiago te gaan. Ik voel me sterk, het regent nog steeds niet en ga door. Opvallend is dat het daarna druk wordt met fietsers. Wel leuk, maar soms is het ook gevaarlijk: ze bellen niet, dus ik hoor ze niet aankomen. En vooral bergafwaarts gaan ze weleens gevaarlijk snel. Ze hebben al een flink stuk afgelegd vandaag en gaan over een uurtje aankomen in Santiago.

Fietsende pelgrims op weg naar Santiago

Ik herken veel plaatsen van vorig jaar. Dit laatste stukje liep ik vorig jaar ook, samen met Inka. Dit jaar alleen en ik merk dat ik me verveel zo alleen. Ik besluit te stoppen en nog niet door te gaan naar Santiago zoals ik vorig jaar onverwacht wel deed. Dus op zoek naar een slaapplaats, een pelgrimsmenu en morgen klaar voor de finale!