Dag 2: Matfors – Stöde (24 km)

Vrijdag 9 juni 2023

Goed, maar ook lang geslapen in Folkan Matfors. Ik heb moeite om de dagelijkse routine van de lange wandelingen weer te vinden. Het ontbijt is overdadig met brood, yoghurt en koffie. Dan eindelijk op weg, maar eerst op zoek naar een stempel voor in de pelgrimspas. Er was niets te vinden in het nachtverblijf, dus ik ga op zoek naar de kerk die dicht is en zo verlies ik steeds meer tijd. De beheerder laat mij telefonisch weten dat de stempels vooral gekregen kunnen worden in de Sint Olav postboxjes langs de weg. We zullen zien. Het is al 11 uur geweest wanneer ik het dorp verlaat.

Vrij eentonig. Heel langzaam glooiend en soms een flauwe bocht, maar veel verandert er niet tot mijn aankomst in Stöde.

Dan begint een lange tocht over een verharde gravelweg die voor mij aanvoelt als asfalt. Links en rechts berken en dennenbomen met weinig ondergroei. Ik loop op een paar honderd meter vanaf en boven een groot meer dat ik de hele dag blijf volgen.

Behalve dan dat ik bij Loböle inderdaad zo’n postbusje zie hangen bij een plekje waar ook een tafel en stoelen buiten staan, maar waar verder niets te beleven valt.

Nee, er is gedurende de 24 km wandelen niet één cafeetje of zoiets waar ik even iets kan drinken. Mijn lunch neem ik op een afgezaagde boomstam, lekker in de zon. Heerlijk. En geen last muggen, zoals door sommigen was voorspeld. Misschien is het daarvoor nog te koud of te vroeg in het jaar.

In Stöde had ik vanmorgen een hut gereserveerd op de camping. Het is een leuk houten hutje met een stapelbed, eettafeltje en een soort keukentje zonder water. Want het waterige: douche, wasbak en wc bevindt zich in een apart gebouwtje.

Heerlijk gedoucht en fris naar de supermarkt waar ik extra drank, wat fruit en yoghurt in sla. Dan pas eindelijk even op bed liggen want deze dag viel me tegen: ik heb spierpijn. Geen blaren of wat ook, dus ik moet weer conditie opbouwen. Er zijn hier in de hutten aan het meer nog een Deense pelgrim, een Zwitserse pelgrima en en Nederlands fietsstel. Maar niemand gesproken of nog gezien. Zo wordt het stil aan het meer en begint het urenlang te schemeren.