Dag 65: Pellegrue – Bassanne (32 km)

Dinsdag 6 juni 2017

Het regent niet meer, maar het is nog wel bewolkt. Na een klein ontbijt van kaas en het gekookt eitje dat Rob en Louise de dag ervoor in de koelkast had laten liggen, trek ik de deur van slaapkamer achter me dicht. Ik heb het geldbedrag in een doosje gedaan en daarvoor een papiertje met stempel teruggepakt. Dat moet ik later in mijn pelgrimspas plakken. Op het stempel staat een kraanvogel (grue) met een schop (pelle) in zijn poot. Ook buiten in de straat zie je dit beeld.

Pellegrue in de straat

Het is een flink eind lopen naar La Réole, dus ik moet gauw ontbijten. Op 6 km ligt Saint-Ferme, daar schijnt iets meer te zijn dan een bakker. Daar aangekomen loop ik eerst het kleine tourismebureau binnen, naast de bourg. 

De bourg van Saint-Ferme

Ik hoor dat er alleen maar een bakkertje is hier. Ik laat de juffrouw ook een slaapplaats reserveren in La Réole. De pelgrimsslaapplaatsen zijn vol, uiteindelijk boekt ze een bed even verder dan La Réole, maar wel op de route in Bassanne. Ze plakt op mijn verzoek het Pellegrue-stempeltje in mijn pelgrimspaspoort. Ze kijkt niet goed, de kraanvogel komt niet rechtop maar in de ligstand in mijn boekje. Nou ja. 

Ik haal bij de bakker een brood en met wat kaas heb ik een heerlijk maaltje. Ik voel weer energie stromen. Het gaat weer helemaal lukken vandaag. Veel wijnvelden onderweg, we zitten dan ook in de streek van de Bergerac-wijnen.

Wijnvelden

In de rivervlaktes zie ik dat er veel maïs wordt verbouwd. Wel erg jonge plantjes, in NL staat de maïs veel hoger schat ik in. Langs de watergangen liggen prachtige huizen met mooie tuinen. Alles goed gemaaid gazon, veel bloemen, en erg rustig. 

Wilg boven het water

In de schaduw van een bushokje – het begint warm te worden – eet ik brood met tonijn uit blik. Wat is dat lekker in tijden van crisis. 

Lunch in het boshokje

Dan kom ik eindelijk aan in La Réole. Best tevreden, want het is nog niet heel laat.

Kunst in La Réole

Ik doe wat boodschapjes voordat ik verder ga naar mijn slaapplaats. Met mijn rugzak vol met brood en groenten – de komkommer steekt recht omhoog naar buiten! – loop ik nog even een apotheek binnen. Ik laat de foto’s van de tekenwond zien en de juffrouw adviseert mij om even naar het ziekenhuis te gaan voor een check. Dat is 200m lopen, omhoog, met volle bepakking. Voor het ziekenhuis schiet ik een verpleegster aan en zeg een beetje bezorgd: tiek, tiek en wijs naar mijn rechterkuit. Doortastend zoals verwacht, vraagt ze me haar te volgen en geeft instructies aan de receptioniste. Na een half uur wachten kom ik bij de dokter, hij bekijkt mijn tekenbeetfoto’s en vindt de wond behoorlijk rood. Geen kringen of wat dan ook. Waarschijnlijk niets aan de hand. Over een half jaar weer laten checken. Hij schrijft een anti-bioticakuur voor. Voor de pillen moet ik met zijn briefje weer terug naar dezelfde apotheek; gelukkig is die nog open tot half acht. Het zakje met al die pillen bind ik maar buiten op mijn rugzak, want die is vol.

Dan door naar Bassanne. Dat valt tegen, want dat zijn toch nog 6+ km’s. In het ziekenhuis had ik gebeld dat ik iets later op mijn slaapplaats zou zijn, maar nu werd het langzamerhand wel erg laat. Na drie kilometer sjouwen, stopt er een auto met de vrouw van de Moulin de Piis waar ik werd verwacht. Gelukkig. Toch wel heel moe stap ik bij haar in de auto. Ze begint hard te rijden, want ze laat zich opjagen door een lokale bumperklever op dat smalle asfaltweggetje. Ineens slaat ze af en is hem kwijt. Dan rustig naar de moulin, ooit gebouwd door de adellijke familie Piis. Het is een prachtig gerenoveerd eeuwenoud gebouw waar helpers bij de renovatie en pelgrims kunnen slapen en eten kunnen klaarmaken. Na veel en goed gegeten te hebben, val ik in een diepe slaap. Vermoeid, maar tevreden.