Dag 9: Aguçadoura – Marinhas (20 km)

Dinsdag 18 juni 2019

Nicolien is gisteren voor de derde keer behandeld voor haar blaren in een lokale EHBO-post. Ze kiest er nu voor om een dagje rust te houden. Oftewel: met de bus naar de volgende slaapplaats te gaan. Marga en ik gaan dan wandelen. Maar er dient zich ook een andere oplossing aan voor Nicolien. Want er slapen drie Duitse vrouwen (oude tante met twee nichtjes) in dezelfde herberg. De tante is eigenlijk geen wandelaar, want zij heeft een auto gehuurd en rijdt dagelijks met bagage naar de volgende slaapplaats en loopt een klein stukje terug en mee. Dus vragen wij of Nicolien mee kan rijden met haar pijnlijke voet in verband naar die slaapplaats. Onverwachte reactie. De tante is erg bangig en weigert, want ze is met haar huurauto niet verzekerd, legt ze uit. Ze blijft zich maar verontschuldigen. Grote tegenvaller. Jammer. Nicolien, ervaren wereldreiziger zal dus wel zonder deze angsthaas met de bus gaan.

Marga en ik gaan op pad. Eerst zien we de typische antieke molen van hier.

Antieke molen

Al gauw lopen we weer op het km’s lange houten plankenbruggetje langs het strand met ruige zee onder bewolkte lucht (maar droog).

Houten loopbrug

Dan draaien we meer landinwaarts en komen langs sportvelden en golfterrein dat naast een natuurgebied ligt. Een blauwe zeedistel gezien en mooie bloemen in het hogere strandzand.

Rode bloemen

Geregeld komen we andere pelgrims tegen. Zo ook een Tsjechies gezin dat onderweg kampeert. Steeds meer komen we in het gebied van de tuinbouw: prei, uien, wortelen, aardappels, kolen. Op kleine akkers van amper een halve hectare zijn oudere mannen en vrouwen bezig met oogsten, diep gebogen of op knieën zijn ze bezig met hun mooie producten. Ook wat grotere akkers en teelt onder plastic van tomaten. Ziet er duuzaam / biologisch uit maar het is hard werken!

Akkers

We bereiken Fão. Dan ontmoeten we Armanda. Een mooie stijlvolle vrouw van onze leeftijd (60+) met een prachtig poezentruitje onder haar witte vestje. Ze liep een tijdje achter ons en hoorde ons Nederlands praten. Toen zei ze ‘hallo’ en na wat Portugese woorden met Marga, begon ze in het Nederlands te praten. Ze woonde jarenlang met haar Nederlandse man in Blijswijk bij Rotterdam. Nu woont ze alleen met twee katten in een apartement met balkon in Barcelos. Ze was gelukkig met haar man in Nederland, maar na zijn dood is ze teruggegaan naar haar geboorteplaats in Portugal. Marga kletst wat af met haar in beide talen en ik zie een wederzijdse klik, ze wisselen adressen uit en maken afspraken. Ik maak een foto van ze. Gedurende het hele gesprek lacht Armanda. Een mooie persoonlijkheid.

Marga en Armanda

We nemen afscheid, steken via een lange brug, de rivier Cávado over en pauzeren later in een restaurant in Esposende. Daarna begint het te regenen, steeds harder en een uur lang totdat we arriveren om 14.30u in de herberg San Miguel waar Nicolien op ons wacht en al bedden voor ons bezet houdt.

Herberg San Miguel Marinhas

In één ruimte stapelbedden dicht bijeen voor 24 personen. Eerst gaan we uitgebreid warm eten in het lokale restaurant, dan installeren, rusten en wassen. Het is weer droog geworden.

Om half zeven ga ik met Nicolien naar de EHBO-post op 200m hier vandaan. Het verband zit nu echt goed, zegt ze tevreden.

‘s Avonds vlakbij nog een pilsje met Marga gedronken en om half tien naar bed