Maandag 10 juli 2017
Vroege zongezichten als Sandy en ik vertrekken naar het eerste dorp waar we volgens de Vlaamse gepensioneerde broeder een lekker ontbijt kunnen krijgen bij een Vlaamse madam die bovendien een albergue heeft, ertegenover. Dat valt enigszins tegen. De bar is weliswaar open, maar het ontbijt is minimaal (Weer zien we op de ochtend tv stieren en mannen in de straten van Pamplona). Ik ontmoet er Inka, een Duitse pelgrima uit Bremen; Sandy kent haar al. Met z’n drieën gaan we verder. Het is nog vroeg. Het lijkt wel alsof de lucht in brand staat.
Vroege zongezichten
Urenlang langs korenvelden, bosjes van populieren en kale vlaktes, langzaam omhoog. We kletsen veel. Italiaanse jongens en meiden maken veel kabaal, lachen en zingen, maar ook serieus. Een van hen, David, heeft een wetenschappelijke IT-studie afgerond en wil werken op een idealistische manier. Niet in de grote commerciële bedrijven, maar in werk dat minder materialistisch is ingesteld. Deze camino probeert hij uit te vinden wat zijn volgende stap zal zijn. De twee vrouwen laten zich fotograferen in een uitgelaten bui.
Inka en Sandy
Dan komen we boven op een heuveltop waar een Spanjaard gratis fruit uitdeelt. Hij is verwoed bezig met het snijden van watermeloen voor elke pelgrim die langs komt. Iets verderop, als we weer afgedaald zijn, zit daar een Spanjaard heftig op zijn gitaar te spelen. Sandy en een andere pelgrim beginnen meteen te dansen. Sandy gooit er alles uit op de Camino, blij dat ze dit kan na haar leukemie behandeling. Ze geniet met volle teugen van het leven!
De gitaarspeler en dansende pelgrims
Onder aan de heuvel als we de bewoonde wereld inlopen, staat een prachtig pelgrimsbeeld op ons te wachten.
De Dorstige Pelgrim
Het zijn de buitenwijken van Astorga, een heel mooi oud stadje met een schattig historisch centrum. We besluiten om daar de lunch te nemen en daarna verder te gaan. Heerlijk gegeten en ook nog een wandeling gemaakt langs het bisschoppelijk paleis dat Gaudí heeft ontworpen.
Het Bisschoppelijk Paleis in Astorga
Op de lange middagwandeling leer ik Inka beter kennen. Ze heeft als politie-agente een verkeersongeluk gehad, waarbij haar hoofd ernstig was beschadigd. Ze was een paar jaar van de wereld, een soort verdoofd en niet in staat te werken. Totdat ze in aanraking kwam met de EMDR-therapie die voor haar de grote redding betekende. Die therapie wordt vooral ook gebruikt om stress en trauma’s aan te pakken. Deze Camino heeft ze vanaf de Pyreneeën gelopen. Ze was gestart met naar man, maar na vier dagen besloten ze apart verder te gaan. Niet alleen op de Camino, maar ook daarna als ze terug zijn in Duitsland. Scheiden dus. Dit zijn diepe gesprekken. Als ik even later met de eerste de beste pelgrim begin te praten, weet ik na een paar minuten dat ik hier te maken heb met echtgenoot. Oeps. Sandy versnelt haar pas en sluit zich verderop aan bij de jonge Italianen. Inka versnelt ook, terwijl haar echtgenoot achterblijft in de hitte op een bankje van een albergue, waar hij de nacht zal doorbrengen.
Vlak landschap en witte wolken
Ik loop met Inka verder. Het is snikheet en in elk dorp nemen we even een cola. Uiteindelijk laat in de middag aangekomen in Rabanal. Inka vindt een door Duitsers gerunde albergue en ik kom uit op een albergue die gerund wordt door Engelsen. Moe maar voldaan avondeten in het restaurantje en enigszins geslapen tot 5 uur.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie