Dag 17: Polanco – Comillas (38 km)

Zondag 1 juli 2018

Heerlijk geslapen in mijn poppenhuisje. Wat ben ik ze dankbaar: die meneer die me gisteren hierheen bracht in zijn autootje in de regen en het oude dametje met zonnebril dat maar bleef praten om contact te houden zodat we elkaar buiten zouden zien staan en vinden. Ze heeft het huisje goed op orde, schoon, prulletjes aan de muur, minimaal maar een grote luxe voor mij alleen. Nu op weg, maar eerst de sleutel achterlaten in het boxje van haar woning. Bij het naambordje zie ik de Caminoschelp.

De woning van de beheerder van het pelgrimshuisje met Camino-schelp

Nu verder naar het tankstation voor een koffie – ik heb al ontbeten – en dan snel door want er komt misschien vanmiddag weer regen. Het duurt lang voordat ik weer in het mooie buitengebied kom. Eerst nog een industriegebied door.

Industriegebied

Vandaag weer veel over asfaltwegen, zacht golvend landschap, niet zo zwaar voor de wandelaar. Zo kom ik in een oud middeleeuws stadje waar terecht veel toeristen zijn: Santillana del Mar. Het is ook genoemd het stadje van de drie leugens: het is niet heilig (Santa) het is niet vlak (llana) en het ligt niet aan zee (Mar). Maar erg leuk allemaal, ondanks de vele toeristen. Toeristen kijken is leuk, zoals bij de antieke fotograaf.

Toeristen kijken bij de antieke fotograaf

En die zijn hier niet alleen voor dit stadje, maar ook voor de vlakbij gelegen grotten van Altamira. Ik herinner mij nog het nieuws over Altamira in de jaren zestig toen oude tekeningen gevonden waren. Het gaat om één van de oudste grottekeningen van Europa. In een museum naast de werkelijke grot zijn deze te zien. De echte tekeningen worden onder de beste klimaatomstandigheden bewaard. Ik loop er heen, ongeveer 2 km een steil weggetje op en geniet van een prachtige verbeelding van het leven van de mens van zo’n 16.000 jaar geleden.

Prachtige muurschildering in de grotten van Altamira

Als ik het museum verlaat rond 1 uur, aarzel ik om door te gaan. Het gaat misschien regenen en het is nog ver tot de volgende herberg. Na mezelf toegesproken (niet zeuren!) besluit ik om nog flink door te stappen, anders komen we nooit in Santiago.

Er volgt een lange kronkelende weg door open weilanden, weinig bossen, een verspreide vegetatie. De lucht betrekt, maar het blijft droog. Dan eindelijk kom ik aan op mijn eindbestemming in Cóbreces. Ik sta voor de deur van de Albergue. Voordat ik de deur kan binnengaan moet ik een soort gootje instappen.

Albergue van Cócebres

Dat gootje is een belangrijk detail. Want als ik daar zo sta, word ik geroepen door een geestelijke heer in passende kledij – de kerk staat naast de albergue – en hij vertelt mij dat de herberg gesloten is. Waarom? Tijdens de stortbui van gisteren (ik weet er alles van) is de herberg onder water gelopen. Dank je de koekoek, denk ik als echte Nederlandse waterkenner, dat gootje! De geestelijke biedt mij niets anders aan dan te lopen naar de volgende herberg, een kilometer of 8-9 verderop. Ik zoek maar niet naar een bus, begin maar te lopen en denk onderweg te liften. Ik kies voor een snellere autoweg waar het enorm stil is. Oorzaak: Spanje speelt zijn verliezende voetbalwedstrijd tegen Rusland.

Nog meer tegenvallers. Alleen maar een lastige hond, een lieve lobbes met zielige ogen die mij de hele weg volgt en regelmatig midden over de weg zwalkt. En dat terwijl de Spanjaarden bozig in de auto naar huis rijden. Na een paar uren en vele pogingen het beest naar huis te sturen, stopt er vlak voor mijn tweede eindbestemming Comillas een grote fourwheeldrive.

Baai van Comillas

Een man stapt uit: een lieve lobbes en kijkt mij met zijn zielige ogen aan. Hij is de eigenaar van de hond, gelukkig. Dan naar de herberg, eindelijk: vol. VOL! Niet te geloven.

Dan maar bij de VVV, die gelukkig nog laat open is, een goedkoop hotelletje gevonden. Tot mijn blijde verrassing vind ik die na 20 minuten lopen op een prachtige plek aan het strand: a room with a view. Eind goed, al goed. En ik sliep nog lang en gelukkig.

A room with a view