Dag 17: Signy-l’Abbaye – Château-Porcien (28 km)

Woensdag 19 april 2017

Maurice en ik ontbijten samen, maar hij vertrekt eerder. We hebben telefonisch een slaapplaats gereserveerd waarvan we absoluut niet weten wat het is. Ik krijg wel een code door van het slot van de deur van woning tegenover de bank in het dorp. Erg vaag en onzeker, maar we doen het ermee. Andere slaapplaats is daar niet. Maurice en ik lopen niet samen, want ik schat in dat hij veel sterker en sneller is dan ik (Maurice heeft voor vertrek uit NL zijn hoofd laten kaalscheren en zijn baard laten staan). Ik koop bij Agnes, de bazin, nog het nieuwste routeboekje voor de pelgrim naar Vézelay, zij maakt nog een foto van ons.

Maurice et moi

Vanuit NL had ik voor vandaag een verkorte route langs de provinciale weg doorgekregen, zodat ik een overbodige lus zou afsnijden. Ik zoek het begin van de route als ik een kleine pelgrimma uit NL ontmoet. Ze, Maria van ca. 50, heeft die nacht in een open bos in haar tentje geslapen. Alleen, in de vrieskou: geen probleem vertelde ze blijmoedig. We besluiten samen de route te lopen naar Château-Porcien. Met haar ben ik er absoluut van verzekerd, dat ik geen meter verkeerd loop. Heerlijk gevoel. Gezellige gesprekken over haar leven in Roosendaal en haar stekkie in de buurt van de Dommel ten zuiden van Valkenswaard, haar familie en haar wandeltochten. Het wordt warmer, de regen blijft uit en dan komen we onder de zon terecht in het gehucht Justine-Herbigny.

We zoeken daar een café bij de kerk waar we koffie kunnen krijgen bij de lunch. Teleurgesteld, want geen café gevonden, gaan we in de schaduw zitten naast de muur van de lokale begraafplaats. De stilte wordt doorbroken door een auto, die wordt geparkeerd voor een huis op korte afstand. Ik loop naar de chauffeur, een jonge dame, die mij vriendelijk aankijkt als ik haar vraag of zij in de buurt een café weet voor lekkere koffie. ‘Nee’, zegt ze, ‘maar jullie kunnen wel bij mij thee komen drinken’.

Even later zitten Maria en ik aan de keukentafel met een heerlijke beker thee. De vrouw heeft kanker. Onlangs is ze bestraald en heeft ze al het haar verloren, dat juist weer begint aan te groeien; ze laat de donshaartjes zien. Binnenkort wil ze weer terug werken. Alles weer ‘gewoon’. Ik ken dat, zeg ik. Mijn vrouw Karin heeft hetzelfde meegemaakt. De kanker van deze vrouw openbaarde zich nadat de crisis in haar huwelijk begon, toen haar man besloot zich aan te sluiten bij een secte in België. Ze had hard moeten vechten voor haar kinderen en spaargeld. Nu is de ellende voorbij en hoopt ze ook dat ze met het werk haar gewone leven weer kan oppakken. Ze heeft zo’n lieve uitstraling en de poezen zijn dol op haar. Op mij trouwens ook, dat beest wil voortdurend op mijn schoot.

Bijzondere gesprekken aan de keukentafel

Na deze emotionele ontmoeting en een hartelijk merci et bonjour gaan we weer verder op weg naar Chateau Porcien. In de deuropening zegt ze: ‘Ouvre ton coeur á tout le monde’ (Open je hart voor iedereen).

Vlak voor het dorp ontdekken we voor ons zo’n vijf andere pelgrims, kinderen nog, waarschijnlijk Fransen. Maria en ik gaan ze voorbij en op zoek naar de bank van Crédit Agricole. Daartegenover is iets wat op een woning met deur met code lijkt. Boven het slot van de blinde voordeur kunnen we een code van letters en cijfers indrukken en de deur gaat ook nog open. Hoera, binnen: een hok van twee bedden lang en tweeënhalf bed breed met wc en douche. Geen raam. Stapelbed en enkel bed. We bellen Maurice die nog onderweg is, want enigszins verdwaald. Als hij voor de deur staat, laten we hem binnen en zo hebben we gedrieën een slaapplaats gevonden. Bizar. In NL ondenkbaar. We kopen eten in een klein supermarktje en gaan buiten op de stoeprand dineren. Dan terug naar ons hok, douchen en slapen. We hebben niemand gezien van welke organisatie ook en niets betaald. Wel in een schriftje ons bedankje geschreven. Ik slaap slecht, de lieve vrouw van onderweg blijft de hele nacht in mijn hoofd. Karin ook. In Reims zal ik een kaarsje opsteken.