Dag 9: Pilgrimstad – Brunflo (27 km)

Vrijdag 16 juni 2023

Om 7 uur komt Rita binnen met een overheerlijk ontbijt. Ik was al vroeg wakker in deze artistieke ruimte zonder gordijnen. Ik heb weinig geslapen, maar ben wel uitgerust. In de vroege ochtend werd mijn aandacht een aantal keren getrokken door eenden die met veel kabaal het meer gebruikten als start- en landingsbaan.

Er schijnt in het dorp een St. Olavsbron te zijn die interessant is voor de pelgrim. Dus voordat ik verder ga, loop ik toch eerst een kilometer terug naar de bron. Ik neem afscheid van Rita en het vredige paradijsje.

Op de plaats van de St. Olavsbron zie ik wat picknicktafels, een onbeduidend huisje en een hut. Niet de kapel die volgens Rita hier zou moeten staan. Opvallend is de levensgrote houten pop, het zal onze koning Olav wel zijn. Een bron heb ik niet aangetroffen, wel een slootje met stilstaand water.

Het dorp is zoals je veel ziet: grote houten huizen met grote 4WD auto’s, voortuinen, veel ruimte tussen de huizen, veel parkjes of loze weilandjes met veelal gemaaid gras of met veel bloemen, vooral de paardebloemen, en dat alles verbonden door asfaltwegen. Niet veel lopende mensen gezien hier, alleen wat jeugd met scheurende bromfietsen. Je verplaatst je hier vooral met de auto. Tussen de percelen zie je hier de typische scheve hekken waar je niet gemakkelijk overheen kunt springen.

Het is weer warm aan het worden. Over een verharde gravelweg verlaat ik het dorp en loop afwijkend van de St. Olavroute dicht langs een rivier met stroomversnellingen en kom dan uit bij een langgerekt meer.

Het is een brede weg langs het meer: de witte kleur van het wegdek verplicht je om een zonnebril op te zetten. De spoorlijn is op een gegeven moment vlak naast me, er staat een Olavsbankje voor, waar ik kan uitrusten, alvorens ik daar de rails over ga stappen het bos in.

Eerst wat gegeten, dan veel drinken, want het is warm. Ik smeer me weer in met Deet, want ik heb de indruk dat het helpt; ik heb geen last meer van ze als ik ingesmeerd ben. Het berkenbos duurt maar even, want de verharde gravel is terug en lokaal wat asfalt.

Aan de rand van een volgend meer staan heel wat hutjes met grote auto’s ervoor, veel Zweden hebben een buitenverblijf; ik zou ook best zo’n hutje willen bezitten hier. Klein maar in een prachtig gebied: in de winter ligt er een meter sneeuw.

Onderweg word ik naar binnen geroepen om water te komen drinken. Heerlijk en een goed moment, want in een soort trance was ik aan marcheren geslagen: zonder gedachtes kilometers maken in deze hitte. Iets verder hangt er een Olavboxje stempel aan een hutje langs de weg.

Hierna doet het landschap me erg denken aan Oostenrijk met z’n zacht glooiende hellingen, overal weilanden met veel bloemen en verspreid staande bomenrijen van dennen en berken. En daartussen verborgen af en toe een huis.

Dan eindelijk arriveer ik in Brunflo, ik zie de kerk waar ik een kaarsje wil opsteken voor mijn overleden moeder, het is haar geboortedag. Maar helaas, de kerk is op slot.

Dan maar door naar de B&B, eerst langs een serie prachtige houten huizen.

Ik passeer een verkeersbord dat ik niet eerder zag: voor de sneeuwscooter.

En enigszins bevangen door de warmte en flink moe stap ik de B&B binnen, alles goed georganiseerd en schoon. Eerst een heerlijke douche, gevolgd door een lasagne-maaltijd met een glas van het lokale bier. Vanaf het buitenterras, waar ik als een koning mijn maaltijd krijg geserveerd, heb ik een prachtig uitzicht over het dal met onderaan het meer.

Het was een hete dag, de warmte zit en blijft lang in m’n lijf. Verder gaat het fysiek goed, geen blaren, geen spierpijn, maar ik moet veel blijven drinken dan gaat alles lukken.