Dag 13: O Pedrouzo – Santiago de Compostela (17 km)

Zaterdag 3 september 2022

De finaledag ligt voor ons. Het zit er bijna op. We starten de dag met een heerlijk bacon-spiegelei-ontbijt met verse zumo de naranja en café con leche van de stralend lachende Spaanse gastvrouw. Deze stopplaats met zwembad – pension CHE – is een aanrader!

Het hotel ligt iets van de route af, dus we moeten vanaf de drukke weg, waar het pension aan ligt, een zijpad in om weer terug op de Camino-route te komen. Bij de aansluiting in het bos zien we al veel pelgrims voorbijtrekken.

Of vooral: luchtig kwebbelend, lachend, met licht rugzakje, kleurige gympies, heel jong en ook wat ouderen. Wij zwoegers met volle rugzak, bergschoenen, gebruinde koppen van de bergen kijken naar dit alles met veel plezier.

Vandaag is het weer een mooie wandeldag over brede paden door het bos, langs de velden, beetje omhoog en weer naar beneden en half bewolkt en zonnig weer. In Santiago staat een enorme magneet: iedereen wordt er naar toe getrokken. Onderweg kraampjes met souvenirs die je later overal kunt krijgen.

Het zware gebulder van vliegtuigen komt dichterbij wanneer we langs de luchthaven lopen langs het keerpunt vanwaar ze vol gas geven. De stank van kerosine, daar kun je niet omheen.

Voor het Santiago-schelp monument is het druk, een foto is verplicht.

Een paar keer steken we de autosnelweg over; het zijn allemaal nieuwe wegen en viaducten hier.

Mooie verharde wegen, ook voor politie te paard.

Halverwege gaan we op een camping onze pauze nemen, koffie met een baksteengrote cake.

Daarna dalen we vier kilometer af naar Santiago; de stad zien we al van ver liggen, de torens van de oude stad nog verborgen.

Even later steken we de snelweg over en zien we aan de rand van de stad het kleurrijke plaatsnaambord van Santiago. We zijn er bijna!

Een aantal kilometers verder komen we in het historisch centrum en dan staan we op het plein van de kathedraal.

Wat een moment! Heel bijzonder weer voor mij, maar vooral voor Erik die dit voor het eerst meemaakt.

Het is vol op het plein met mensen die de grote of kleine wandeling hebben gemaakt, pelgrimvrienden zitten naast elkaar op de grond tussen de rugzakken, maken selfies, staan luidkeels te zingen.

De commercie moet buiten het plein blijven, een wit toeristentrein autootje valt wel op.

We lopen dan door naar het pelgrimsbureau waar we met het volle stempelboekje het beroemde certificaat ophalen.

Na afloop gaan we een etage hoger koffie drinken in een kamer die het Nederlandse Santiago genootschap huurt en waar twee vrijwilligers, Lina en Marijke, werken, die de aankomende NL pelgrims ‘opvangen’. Heel gezellig.

Erik krijgt zijn totale pelgrim foto met alle certificaten en stempelboekje.

We lunchen in een heerlijk Italiaans restaurant, terwijl we Max op een spectaculaire manier poleposition zien pakken in Zandvoort op de iPhone van Erik.

Na de lunch gaan we naar ons hotel met bad waar ik kan uitrusten van deze fikse tocht door de prachtig bergen van de Picos de Europa, terwijl Erik nog even terug de stad in gaat.

Het was een mooie spectaculaire zware tocht, onvergetelijk, ‘once in a lifetime’.

Erik is een fijne wandelkameraad, fysieke conditie van twee paarden: als ik met m’n tong op de schoenen de steilste helling neem, appt of belt hij met NL of geeft uitgebreid de laatste update over Max Verstappen. We hebben veel gelachen, maar ook gepraat over de ingewikkelde dingen in het leven. De wereld en onszelf. Hij 42, ik 70. Twee mannen onderweg.

Erik, je was beginner in pelgrimsland, maar nu geslaagd en ik heb alle vertrouwen dat je hier vaker zal lopen. Het ‘virus’ heeft je al te pakken. En Erik: bedankt!

Veel leuke interessante lieve mensen ontmoet, jammer dat het voorbij is, maar ook weer goed om terug te gaan naar Brabant.

Ik wil jullie, lezers bedanken voor jullie interesse, reacties, meewandelen in gedachte, ergens boven ons.

Beste Spaanse groet,

Jacques, James, Xacobeo, Jacobus, Jaap