Vrijdag 22 juni 2019
We hebben niet zo goed geslapen. De herbergslaapzaal was een benauwde ruimte, met weinig luchtventilatie. Voor 6 euro kun je natuurlijk niet veel verwachten, maar er stonden drie rijen stapelbedden, in de lengte tegen elkaar met smalle ruimtes tussen de rijen voor de rugzakken of om te gaan staan. Maar goed, we doen het er mee.
Albergue de peregrinos de caminha
Buiten verbetert onze stemming: het is mooi en een beetje fris weer, heerlijk om te wandelen. We ontbijten om de hoek en lopen naar de ferry die ons naar Spanje gaat brengen. De eerste oversteek van vandaag is pas om 9 uur, nogal laat eigenlijk. Als er ook nog eens het tijdverschil met Spanje bijkomt (een uur later) bijkomt, dan zijn we netto erg laat vertrokken. Om half 11 zijn we dus in Spanje, Galicië.
Veel pelgrims op de boot, ook groepjes mountainbikers. Relatief veel Duitsers. Het is een prachtige overtocht, aan weerszijden bergen, rechts het land en links de zee waar de rivier Rio Minho in uitmondt.
In Guarda (Spanje) lopen de pelgrims achter elkaar door het bos en de straatjes omhoog. Wij passeren de grote groep Duitsers, bezoeken een kerkje en komen dan uit op een strandje waar het een enorm kabaal is van kinderen onder 8 jaar en hun juffen of oppasmoeders die alles proberen te organiseren. Een kleurrijk geheel. Foto’s maken van kindertjes hebben ze liever niet, weet ik nog van een paar dagen geleden.
We gaan rotsige paden over, mountainbikers halen ons in en eindelijk een heerlijk zandpad met links uitzicht over lage struiken, varens en allerlei bloemen en dan de rotsen in zee. Rechts de hoge bergen, kaal of bebost.
De zon schijnt steeds feller en na een kilometer of 8 is er gelukkig een barretje waar we onder een parasol weer kunnen bijkomen. We blijven zitten totdat de groep Duitsers verschijnt. Door naar Oia. De zandweg wordt zo nu en dan afgewisseld met een paar kilometer langs een drukke autoweg. Dat is natuurlijk jammer, vooral als er geen schaduw is.
In Oia even gerust. Nicolien en Marga brengen een bezoekje aan het plaatselijke bureau van toerisme. Ik loop even mee. Nicolien hoort de baliemedewerkster uit over alle toeristische attracties in het gebied. Ze vertelt het ook aan anderen door als ze het heeft over de VVV (the vievievie). Lache… Ze krijgen een stempel en we gaan door langs een drukke asfaltweg.
De zon staat inmiddels hoog aan de hemel te branden. Ik loop steeds verder vooruit, de vrouwen zie ik opeens niet meer. Ik bel en app, maar geen reactie. Na een half uur zie ik ze aankomen. Marga is even niet goed geworden, iets te weinig suiker, ze had dus een pauze ingelast om wat kleine hapjes te nemen. We besluiten meteen zo dichtbij mogelijk een slaapplaats te zoeken.
Langs de drukke weg ligt een nieuwe hostel met voor ons een kamer met twee stapelbedden.
Na douchen en uitrusten, gaat Nicolien naar het strand om haar pijnlijke voet in het zeewater te dompelen, Marga gaat haar opzoeken en even later zitten we met drieën in de bar aan de overkant. ‘s Avonds heerlijk eten in een visrestaurant terwijl we kijken naar een prachtige ondergaande zon.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie