Dag 23: Stiklestad – Munkeby (20 km)

Vrijdag 30 juni 2023

Twee Zweedse wandelaarsters zitten nog aan het ontbijt als ik vertrek. Zij hebben een paar dagen gelopen en gaan weer met de bus naar huis in Trondheim.

Buiten is alles vochtig, er liggen plassen op de weg, maar het regent niet. En het is aangenaam koel.

De eerste vier kilometers zijn zo gelopen over de asfaltweg naar de stad Verdal. Eindelijk weer eens een stad, zou je zeggen, maar ik kan geen blij stadspubliek vinden. Door de lichte miezerregen blijft iedereen binnen, alleen in de supermarkten en binnen winkelcentra zie ik wat mensen. Wat ik hier vooral wil doen is: Noors geld pinnen. Moeilijk want: twee banken zijn dicht, een andere bank meldt: no service. In een supermarkt wordt alleen een Noorse bankpas geaccepteerd. Samen met Job vinden we eindelijk een supermarkt waar het wel lukt, hè, hè. Noors geld is nodig in de volgende herbergen, ik heb alleen nog maar Zweeds geld en mijn Visa-card. Ik drink nog even een koffie bij een bakker en zie dat het echt begint te regenen.

En dat blijft eigenlijk zo doorgaan totdat ik op mijn bestemming ben. Vervelend natuurlijk, maar ook omdat ik mijn iPhone als fotomaker moet opbergen in een plastic zakje binnen in mijn jas. Weinig foto’s vandaag dus.

Ik verlaat de stad via een snelweg en dan een verharde bosweg omhoog. Het zicht is heel beperkt.

Na een paar kilometers zie ik rechts van mij water, misschien al de zee. Ik weet het niet zeker.

Het is een dag van stijgen en weer afdalen en dat is flink vermoeiend. Het jonge graan laat al aren zien en ik denk dat boeren blij zijn met deze regens. Als ik langs een grote schuur met trekkers en andere voertuigen loop, zie ik daar Job en Ineke staan. Lekker schuilen. Wat een dag en we zijn nauwelijks op de helft.

Zij gaan als eerste weer weg en ik blijf ze tot het eind toe volgen. De gravelpaden worden in de bossen vaak smalle paadjes: lastig met gladde boomwortels en vervelend met dat kletsnatte gras om je enkels.

Op een picknickplaats zonder schuilmogelijkheid vind ik een stempelkastje: ik stempel mijn kaart en berg hem snel op in plastic. Later blijken veel andere stempels onleesbaar geworden door de nattigheid.

We komen langs een eeuwenoude kerkruïne, maar ook hier is het te nat om lang te blijven.

Eindelijk komen we kletsnat in de herberg van Munkeby aan.

De herbergier was een lieve blonde teddybeer die min of meer overvallen leek door elke gast die zich aanmeldt. Vooral ook doordat hij amper Engels sprak. Kort en goed: ik kon slapen in de kamer bij Vic. En Job en Ineke in een caravan in de tuin. Oftewel: het was vol. En dat komt doordat hier de jaarlijkse Olavs-Run langskomt. Een estafette van Trondheim naar Östersund waarbij elke deelnemer 10 km rent en een ‘staffel’ overgeeft aan de volgende. Om die lopers heen reizen hele families met de auto mee voor bevoorrading en supporting van hun helden. Dus het is hier vol met veel jonge mensen, een kabaal bij de douches en heel druk bij de droogrekken en schoenen-droog-blaas-machines.

Na zo’n natte dag is het zo heerlijk om te kunnen douchen, je energie komt weer terug. Na een uurtje föhnen van mijn leren wandelschoenen, gaan we aan tafel in een kleine eetzaal zonder de Olav-runners.

De moeder van de herbergier komt glimlachend binnen met volle borden: aardappels, grote gehaktbal, winterpeen.

Nog gezellig verder gepraat met een runner over deze bizarre estafette, nog eventjes verder geföhnd en daarna lekker naar bed. Het lijf doet ‘t goed, geen blaren, geen pijntjes.