Donderdag 4 mei 2017
Het was een bont slaapgezelschap in de ‘dortoir’. Een Fransman van 68 die op maandag voor het eerst was begonnen met wandelen, hij wil naar Santiago, maar die nu al op doktersadvies drie dagen rust moet houden om zijn voeten te sparen. Een Limburgse snurkkampioen die de Camino aflegt per fiets. Een Franse ANWB-man die alles perfect heeft aangeschaft, voorbereid en georganiseerd, geen problemen, halve glimlach, eerdere ervaring met de Camino vanuit Geneve. De Hoenderloër – Maurice – die niet slaapt door het gezaag van de Limburger. Een zwijgende nette neutrale Zwitser. En ik zelf: hors catégorie.
We staan vroeg op om de dienst in de basiliek van 7 uur te kunnen bijwonen. Voorafgaand verzamelen de vertrekkende pelgrims zich in de ontbijtzaal van het Centre Maria Magdalena. Er zijn nu ook dames uit Engeland, Zwitserland, Frankrijk bijgekomen en vooral een groep van negen Duitse vrouwen van middelbare leeftijd die mediterend rond Vézelay aan de wandel zijn. De dienst wordt gezongen in psalmen door ca. 8 mannen en 12 vrouwen van het klooster. Aan het einde worden de vertrekkende pelgrims uitgenodigd naar voren te komen om de zegen in ontvangst te nemen. De geestelijke vraagt God om bescherming tegen onheil en ongelukken onderweg. Heel indrukwekkend. Ik voel mijn dierbaren van boven meekijken. Ik denk aan mijn Camino-ervaringen, mensen die ik ontmoet heb en de reis die ik nog heb te gaan. Als de dienst is afgelopen, gaan we terug naar de ontbijtzaal. Daar neem ik afscheid van Maurice, mijn wandelmaatje, die een andere route gaat lopen. Bijzondere vriendschap als je twee weken intensief met elkaar optrekt.
Dan vertrek ik naar Asnois, miezerig weer, even zoeken naar de juiste weg. Echt wennen om weer alleen te gaan, niet meer overleggen, niet meer de snelheid op elkaar afstemmen. De bospaden zijn af en toe onbegaanbaar door blubber en water.
Slecht begaanbare paden
Ivo had voor mij een gîte gereserveerd; eigenlijk op te korte afstand van Vézelay want met een 15 km / dag komen we nooit in Santiago. Achteraf toch wel blij dat ik niet verder hoefde, want mijn voeten beginnen overbelast te voelen. Het was een relatief makkelijke route zonder steile klim- en daalacties, maar toen ik aankwam in Asnois – een schattig dorpje aan de rivier – voelde ik mijn voeten branden en een licht gevoel van verzwikt. Niet normaal dus. Morgen 20 km, eens kijken hoe dat gaat.
Nog even een foto van het ‘huis van God’: wie zou daar nou niet willen wonen? Nou, het boekje zegt: ‘pas de commerce’. Geen commercie oftewel: uitgestorven. Geen barretje, geen winkeltje, niets. Moeilijk voor te stellen als je full-time Nederlander bent.
“Het huis van God”
Ook in Asnois: geen handel. Dus ik avondeet en ontbijt in de gîte mee en laat ook een lunchpakketje maken om morgen mee te nemen. Gezellig gekletst met de madame. Over de dreiging van Het Front National bij de presidentsverkizing a.s. zondag, over het slotdebat tussen de twee kandidaten en over de overwinning van Ajax tegen Lyon. Meneer was er niet, hij was in het bos aan het werk. Hij is in de regio degene die de bordjes voor de Camino plaatst en de wandelroutes vrijhoudt.
In mijn slaapkamertje in de tuin trek ik mij terug, nadat ik een lange douche heb genomen. Ik lees reacties op mijn blog en bekijk de route van de komende week. Heerlijk geslapen.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie