Dag 96: Reliegos – León (25 km)

Vrijdag 7 juli 2017

Nou, vandaag zal het dan zeker gaan regenen. Alle voorspellers zijn het er over eens. Als ik het dorpje verlaat zie ik links, achter en rechts van me een gordijn van regen zich sluiten. Het is nog steeds droog boven mijn hoofd, maar het begint steeds harder te waaien. 

Een gordijn van regen

Als ik de eerste regendruppels voel neerdalen, ben ik op een dorpspleintje in Mansilla de las Mulas en schiet het eerste barretje binnen dat ik zie. Net op tijd. Met een café con leche en een paar croissants voor mijn neus zie ik buiten het onweer losbarsten. Dat geeft mij een warm en veilig gevoel, hier zo in dit kroegje. Er zijn een stuk of vier oude mannetjes die zwijgend naar boven kijken waar een tv is opgehangen. Daar zie ik stieren en mannen door de straten rennen van Pamplona.

Dolle stieren en gekke mannen in de straten van Pamplona 

Het is een ochtendprogramma waarin uitgebreid commentaar wordt gegeven op waar en hoe de stiertjes erin slagen om de mannen op de horens te nemen. Herhalingen, inzoomen, vertraagde beelden, kortom alle technieken en commentaren die wij ook kennen van sportwedstrijden op tv. Ik versta weinig Spaans, maar beelden zeggen genoeg. Een oude Spanjaard – misschien wel een stierenfokker – zit aan tafel met een enorme hoorn voor zijn neus en legt uit hoe en waar een slachtoffer in zijn bil wordt geprikt en vervolgens de lucht in gegooid wordt. De stier is niet een mooi symbool, maar het verdriet van Spanje. Ik ga er weer vandoor.

Tijdens de regen, is de zon al flink begonnen met schijnen. En inderdaad, zoals verwacht, laat de regenboog niet lang op zich wachten. Pelgrims lopen voor en achter mij in regenkleding en natgerekend. Ik ben aan de grote douche ontsnapt.

Regenboog

De wandeling van vandaag, vlak en door bewoond gebied, heeft iets van ‘even naar de stad lopen’. Iets wat moet gebeuren en dan gaan we die mooie stad bezoeken. Onderweg zijn dan ook niet veel opvallende plekjes of gebeurtenissen, dus gewoon (flink) doorlopen zodat je de regen vóór blijft. En dat is me dan ook uiteindelijk gelukt. 

In het historische centrum van de prachtige stad León vind ik op 50m van de kathedraal een slaapplek in een pelgrimsherberg (van de universiteit). Ik ga zo snel mogelijk alle straatjes verkennen en genieten onder een vriendelijke zon. Het is een mooie stad van eeuwenoude gebouwen, vol terrasjes en eettentjes. Een blije sfeer,  heerlijk om te vertoeven. Bezoek aan de buitenkant van de kathedraal (naar binnen betekent betalen en daar heb ik moeite mee) en een bijzonder gebouw dat door Gaudí (je weet wel, die architect uit Barcelona) is ontworpen. 

Casa Botines van Gaudí in León

Dankzij Mariana krijg ik voor het bezoek van dit gebouw een prijsreductie voor gepensioneerden en ook een rondleiding met een Spaanse gids. Zij tolkt. Mooie verhalen over achtergronden van dit gebouw. Smaakmaker is het verhaal van de grote hagedis die boven de ingang is geplaatst met daarboven een stoere ridder die dit beest met zijn zwaard in de nek gaat steken. Nadat dit beeldhouwwerk klaar was, gebeurde het ondenkbare: het brak en viel naar beneden. Wat de mensen toen vonden, was een loden pijp in het beest met daarin unieke ontwerptekeningen en schetsen. Die hebben we dan ook gezien tijdens de rondleiding. 

Voor het gebouw zit de architect zelf op een bankje en ik ga naast hem zitten. Mooie gleufhoed, potlood in zijn hand op een ontwerptekening van de Casa Botines. 

Gaudí en een duif op een bankje voor de Casa Botines

Ik blijf graag nog een (rust)dag in León. Ik ga nog eten met Mariana en neem daarna afscheid. Ik zal haar waarschijnlijk niet meer zien of misschien op de laatste dag in Santiago de Compostella waar ik ook andere bekende pelgrims weer hoop te ontmoeten. Over twee weken is het al gebeurd. De tijd vliegt. Nog even één dagje op de rem en daarna doorgaan. Want hoera, ik ben nog steeds in topvorm. Klein risico: de hakken van mijn schoenen worden steeds dunner. 

Flink versleten hakken van mijn schoenen