Dag 12: Ås – Östersund – Rödön (20 km)

Maandag 19 juni 2023

Maria moet vandaag weer gaan werken, Mike brengt haar met de auto en haar fiets achterop. Ik zit naast Mike voorin met mijn rugzak op schoot, Maria en de hond achterin. Ik heb licht ontbeten met muesli en yoghurt en een boterham klaargemaakt voor onderweg. Voordat we instappen wil ik nog een foto van dit leuke stel voor hun huis.

We zetten Maria af in Östersund bij de krant, rijden nog even langs de pinautomaat voor Zweedse cash in de afgelegen gebieden en stoppen bij de brug waar het Olavspad verder gaat. De Engelse Mike is gepensioneerd en geniet van zijn woonomgeving, maar vindt het ook altijd fijn om even in de stad te zijn, vertelt hij. In korte tijd ontmoet hij dan ook bekenden en maakt een praatje. Hij loopt met de hond en met mij mee over de brug en nemen dan afscheid: bedankt en wie weet of we elkaar nog zien.

Het is nog vroeg, maar de zon schijnt fel als ik de eerste kilometers afleg door een woonwijk, langs autowegen en viaducten om tenslotte terecht te komen in een open bos met hier en daar wat plankenbruggetjes. De groene gemaaide weilanden doen me af en toe aan Oostenrijk denken.

Ineens zit er een klein gravelsteentje in mijn schoen, dus ik moet even stoppen bij een bank voor een boerderij. Op de bank is al een blonde Zweedse pelgrim met rugzak gaan zitten voor een pauze. Zij is met de trein naar Östersund gekomen om een weekje het Olavspad te lopen. Als we opstaan om te vertrekken worden we binnengeroepen door de boerin om koel water te tappen. Zo kom ik in een grote schuur die gebruikt wordt als hobby houtzagerij / timmerwerkplaats. Prachtige machines en handgereedschap. Zweden zijn houtbouwers en -kunstenaars.

Daarna vertrekken we afzonderlijk weer en al gauw kom ik bij een heel bijzonder kerkje.

Deze Frösö kyrka is gesloten, want er zijn bouwwerkzaamheden bezig. De kerk is deels al gebouwd in de 12e eeuw bovenop een heilige plaats, gewijd aan Olav en wordt tegenwoordig veel gebruikt als trouwlocatie. Bovenin de kerk schijn je een mooi uitzicht te hebben over het enorme merengebied van Zweden. Tegenover de kerk staat met een groot bord aangekondigd: ‘Pilgrimscenter S:t Olavsleden’. Er staat een mooi groot woonhuis achter met op de voordeur een briefje met de mededeling dat het centrum gesloten is ‘for the season’. Als ik vragen heb of hoge nood, dan kan ik bellen … Nou ja.

De beroemde Zweedse componist, Wilhelm Peterson-Berger (ik kende hem niet) ligt naast de kerk begraven. Die componist was onder de indruk van de schoonheid van het landschap. Daarom liet hij er een zomerhuis bouwen, in 1914.

Hij was erg bekend om zijn pianostukken. En die zijn dan ook te horen in dat zomerhuis, Sommerhagen, dat is ingericht als museum en vooral ook ingericht als koffie café. Daarvoor een paar kilometer omlopen doe ik graag. In de tuin staat zijn kop op een stenen zuil, kijkend richting de meren.

Na een paar uur lopen kom ik tot mijn verrassing weer een koffiebar tegen, waar ik buiten aan de picknicktafel een broodje eet. Even verderop is een expositie en kunstverkoop in een schuur. Leuk plekje hier in het Stocke Titt café.

Een lange rechte asfaltweg is weer mijn wandelpad en zo passeer ik rechts van mij bij Frösön het vliegveldje van Östersund (geen enkele departure of arrival gezien).

Daarna draait de weg rechts een bos in en kom ik uit op een bospad langs het meer.

Eerst zie ik veel (tweede) huizen en hutjes. Dat moet heerlijk zijn om hier een zomerhuis te hebben.

Langzaam zie ik aan mijn linkerhand de brug verschijnen waarover ik zo dadelijk naar mijn bestemming zal gaan.

Er is eigenlijk geen plaats voor fietsers of voetgangers op de brug. En het is best hoog. Dus als een auto voorbijraast, krijg je een behoorlijke duw naast de normale wind van hier. Daarom goed vasthouden aan het hek bij passerend verkeer.

Als ik over de brug ben, verschijnt uit de struiken ineens de Zweedse pelgrima My voor me. Ze was even wezen zwemmen in het meer, vertelt ze, en het blijkt dat we dezelfde slaapplaats hebben. Maar zij mag in het hutje in de tuin verblijven, terwijl ik in het huis een kamer krijg.

De hoofdbewoner van het huis heet Sverken, een ambachtsman (o.a. blacksmith), gepensioneerd en een lange baard, die is samengebonden met stukjes leer. Hij maakt ‘s avonds een lekkere maaltijd voor de Zweedse My en mij klaar. Heel gezellig met z’n drieën en ik kom veel over Zweden te weten.
Dan naar bed, het lijf voelt goed, het weer is minder zonnig geworden en morgen weer vroeg op.