Dag 18: Comillas – San Vicente de la Barquera (16 km)

Maandag 2 juli 2018

Vandaag wil ik een korte afstand lopen. En ook zeker zijn van een (goede) slaapplaats. Het is een mooie ochtend als ik het hotel verlaat om door het stadje met de prachtige stranden weer op de Camino te komen. Vlakbij staat een standbeeld van een jonge vrouw bij de zee. Zij kijkt naar beneden, naar haar lege mand. Geen wanhopige vissersvrouw die elke dag uitkijkt over zee en wacht op haar man.

Standbeeld van een jonge vrouw aan de haven

Het is droog weer, een beetje fris en prima wandelweer. Ik heb goed geslapen. In het eerste barretje neem ik een koffie met croissant en loop het stadje uit. Al gauw kom ik in een beschermd natuurgebied van Oyambre waar de zee en rivieren bij elkaar komen in een soort kwelderlandschap dat, nu het eb is, droog is komen te liggen.

Kwelderlandschap

Als ik bovenlangs over de autoweg het gebied onder me bekijk, let ik minder op de Camino tekens die me moeten leiden naar Santiago. Daarom ga ik ver omlopen. Als ik uiteindelijk weer terugkeer op de goeie route, zie ik dat een mooi nieuw wandelpad was aangelegd zonder dat ook de gele pijlen waren meegenomen. Je moest op de oude route gaan lopen om de pijl naar links te zien: de heuvels in.

De groene heuvels

Dan omhoog over een steil pad naar boven, weideland, kleine bossen, struiken en enkele boerderijtjes. Ik sta op een gegeven moment op een heel bijzonder plekje, niet ver mijn eindbestemming van vandaag. Links zie ik de besneeuwde bergtoppen van de Pico de Europa en rechts de zee. Iets vergelijkbaars zal me in de Alpen niet lukken!

In de verte de Picos de Europa

Aan het begin van de middag begint de afdaling naar het gezellige San Vicente.

San Vicente de la Barquera

Eerst een lange brug over, waar ik nog meer van het uitzicht geniet. Dan het stadje in op zoek naar de herberg van de kerk. Helemaal boven in het stadje, naast de kerk kom ik daar aan. Erg mooi schip op de muur van de herberg.

De albergue van San Vicente

Na lang wachten komt er iemand langs die me vertelt dat de herberg gesloten is. Niet alleen vandaag, maar ook de komende dagen en weken. Waarom? Ik begrijp niet wat hij zegt, maar het is duidelijk dat ook hier problemen zijn met slaapplaatsen. Dan maar weer het centrum in op zoek het bureau voor toerisme. Vlakbij wordt ik al toegeroepen door een vrouw met kinderwagen die me uitlegt dat vlakbij een slaapplaats is voor pelgrims; ze wijst naar de etages boven een boekenwinkel. Daar zie ik ook een oudere mevrouw die me wenkt. Zo kom ik terecht in een net pension, op een mooie slaapkamer met 3 enkele eenpersoonsbedden. Allemaal teleurgestelde pelgrims, blij met dit alternatief. Links zit Cassy uit Ierland op bed haar blaren bewerken, rechts ligt een rugzak.

’s Middags in het plaatsje rondgeslenterd, ’s avonds gegeten met Cassy. Ze werkte in de retail in New York en heeft ontslag genomen. Het was teveel, te intensief en te los van de natuur en ze vroeg zich af of dit het nou het leven was dat ze wilde. Op de Camino is ze helemaal gelukkig, vaak wijkt ze van de Camino af om nog dichter langs de kust te lopen. Geen gek idee, want het is hier zo prachtig. Nog een petje gekocht, heerlijk gegeten, gedoucht en geslapen. En mijn kiespijn wordt elke dag minder!