Zondag 5 september 2021
Het belooft een mooie dag te worden. Maar we zitten al in het voorgebergte van de Pyreneeën, waar in deze tijd van het jaar nevelslierten kunnen hangen in de dalen. En die blijken er ook te zijn wanneer we vertrekken. Die natte mist is koud en trekt in je kleren. Ik besluit vanmorgen mijn fleece aan te trekken, zolang de zon nog niet te zien is.
De paden lopen eerst door de maïs waar het fris is. Het lijkt steeds meer herfst te worden, met bruine bladeren op de grond en spinnenwebben in het lage groen.
Echt verdrietig worden we als de mistbanken ons omringen.
Het is een zware tocht met wel vier lange hellingen naar beneden en weer terug naar boven. Dat kost heel wat zweet en inspanning.
Het is zondag en we willen even in een kerkje naar binnen kijken, maar de mis lijkt al aan de gang. Dus gaan we maar door en komen aan het eind van een lange weg terecht bij een eco-café. Wat dat is weet ik nu nog steeds niet, maar het wordt gerund door een rebelse hippie in een kort schots rokje. Het café is gezellig van binnen, maar dient ook als opslagruimte: het biedt plaats aan tijdschriften, een lp-verzameling en een zeer gevarieerde verzameling van schilderijen in alle stijlen.
Op het terrasje waar we gaan zitten, zijn de resten van de vorige dag nog aanwezig: een propvolle asbak, biervlekken op tafel en kratten bier in de hoek. Maar gezellig is het zeker ook. Met de kastelein en een jonge Georges Moustaki.
De kastelein is Bourgondiër, zijn vriend komt uit Anjou (van de rosé) en ze vertellen het verhaal van de mensen hier. Het grote departement Pyrénées-Atlantiques omvat twee provincies: de Béarn en Frans Baskenland. Basken zijn volgens de kastelein netjes, geordend, welgesteld en trots. Het zijn geen Fransen, maar Basken zeggen zij. De mensen uit de Béarn zijn iets meer relaxed. Hij gaat verder:
“Als een Bask zijn woord geeft, houdt hij zich aan zijn woord. Als een Béarnais zijn woord geeft, pakt hij het soms weer terug en geeft het aan een ander.”
Een ander ding is dat de espadrille en ook de Baskische baret van oorsprong afkomstig zijn van de Béarn. Dat wilde hij nog even kwijt.
Helaas moeten we verder, het wordt al warm en spoedig gaan we weer omhoog. In een bos komen we langs een bijzonder ingericht picknickplekje, bedoeld voor passerende pelgrims.
Er zijn zitjes op boomstronken, een schommel, twee hokjes waar een sofa en een klein kastje met glazen deurtjes in staan met daar achter een aantal inspirerende boeken.
Op leistenen tegeltjes staan allerlei wijsheden geschreven, zoals: ‘Hier is geen WiFi, maar de verbinding is uitstekend’.
Na een lange tocht tussen de boomloze akkers, komen we na een lange afdaling terecht bij een natuurlijke bron, heerlijk koel fris drinkwater.
In een parkje ontmoeten we Florent. Samen gaan we op de iPhone naar de tv uitzending kijken van de Formule 1 race op het circuit van Zandvoort in Nederland.
In het stadje Navarrenx moeten we even zoeken, maar toch vinden we gauw de gîte L’Alchimiste. Die naam verwijst naar iemand uit de middeleeuwen die uit lood, goud kon maken. De eigenaar van de gîte is kunstenaar en voelt zich verbonden met deze alchemist, als symbool van iemand die van niets iets moois maakt.
‘s Avonds eten we met circa 8 mensen in de tuin van de gîte. Gezellig, maar ze kletsen veel, die Fransen, waar wij ons niet bij betrokken voelen. Dorien gaat slapen. Ik zit de gehele maaltijd, incl. dessert uit. Tenslotte neem ik de kleren van de dag mee die voor ons gewassen zijn. Wat een service! Het eten is helemaal vegetarisch en heerlijk. Met iets teveel wijn op, val ik in slaap.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie